මගුල් සෙවීමේ වේදනාව

නිසි කල දි අපි කසාද බදින්න ඕනි.. බුදුන් වහන්සේට කලින් බමුණු සමාජයේදී

කාන්තාව ගැන කියවෙන කොට කාන්තාව නිසි කලදී විවාහ පත් විය යුතු බවක්ද ඉන්

පසු ඇය සැමියාට යටත්ව සිටිය යුතු බවක්ද සදහන් වෙලා තිබුනා. කසාද බදිනවා

කියන්නෙ සංකීර්ණ වැඩක්.

හැම දේටම එක මිනිහෙක් දක්ෂ වෙන්නෙ නැහැ. සමහර අය තාක්ෂන වැඩ වලට

දක්ෂයි. ඇතැම් අය මානව සම්බන්ධතා ඇති කරගන්න දක්ෂයි..තවත් අය විරුද්ධ

ලිංගිකයින් සමග කෂනිකව මිතුරු වීමට දක්ෂයි..ඒ වගේ මිනිස්සුන්ගේ ගතිගුණ ජාන

සහ සමාජිය ඇසුර අධ්‍යාපනය අනුව වෙනස් වෙනවා.

මම ගෑනු ලමයි සමග දුරදිග සම්බන්ධතා ඇතිකරගන්නට සහජ බැරියාවකින් යුක්ත

කෙනෙක්. ඒ නිසා මට කසාද බදින්න කෙනෙක් හොයාගන්න බැරි වුනා. මේක මට

ලොකු ගැටළුවක් නෙමෙයි.ඒත් ඒක අවට අයට ලොකු ගැටළුවක්.

ලස්සන කසාදයක් කරගෙන හොද වාහනයක් කාරිය අරගෙන හොද ගෙදරක් දොරක්

හදාගෙන ජීවත් වෙන එක බහුතර අපේ රටේ මනුස්ස ජීවිත වල අරමුණක් වෙලා

තියෙනවා. සාමාන්‍යෙයන් ඒ සදහා මිනිස්සු මහන්සිවෙලා ඉගෙන ගන්නවා. මහන්සිවෙල

රක්ෂාවන් කරනවා. ඒ වගේ දියුනු වෙන කෙනෙක් නම් ඒ  මිනිහට හෝ ගැහැනියට

කාලයත් එක්ක යම් යම් දේවල් ලැබිල තියෙන්න ඕනි. ස්ථිර රැකියාවක්, වාහනයක්,

ගෙයක් දොරක් වගේ දේවල් තියෙන ප්‍රමාණයට තමයි මිනිස්සුන්ගේ ස්ථාවර බව තීරණය

වෙන්නෙ.

විකල්ප ජීවිතයක් කියන එකක් පවතින්න  පුලුවනි. නමුත් ඒක බහුතර සමාජය අනුව

පිස්සෙක් ගේ පිස්සු ජීවිතයක්. එහෙම පිස්සු ජීවිතයක් කියල චෝදනා කරන අයට ඒකත්

තවත් එක සාමාන්‍ය ජීවිත මොඩලයක් විතරයි කියන එක තේරුං කරන්න අමාරුයි.

දැන් මට කසාද හොයද්දි ඒ බලන ගෑල්ලමයිගේ පවුල් වලින්, කේන්දර, ගෙව්ලදොරවල්,

කාර්, අධයාපනය මට්ටම, රැකියාව ආදිය හොයනවා. ඒවා සොයා බලද්දි බොහෝවිට

කසාද හෙවත් මංගල යෝජනා වෙළඳපොල තුල මට ලොකු තැනක් ලැබෙන්නෙ නැහැ.

මංගල යෝජනා වෙළඳපොල තුල වැඩියෙන්ම අගයක් නියම වෙන්නෙ දොස්තර ඉංජිනේරු

ගණකාධිකාරී, විධායක ශ්‍රේණි රැකියා කරන හොඳ කුල පසුබිමක් තියෙන අයට. ඉන්

පස්සෙ මැද තත්වයට අයිති වෙනවා පුද්ගලික ආයතන වල සැලකිය යුතු රැකියා කරන

අය , පාසැල් ගුරුවරු ගුරුවරියන් සහ රාජ්‍ය සේවකයින්.

අපි වගේ පුද්ගලික ආයතනයක අස්ථිර රැකියාවක් කරන තාක්ෂනික සහායක

මහත්මයකුට ලැබෙන්නෙ ඒ මාකට් එකේ තුන්වැනි ලෙවල් එක. ඒ ලෙවල් එකට එද්දි

බොහෝවිට ගෙවල් වල තියෙන තල්ලු කරගන්න බැරි බර වාහනයක්..කොහේ හරි

ගිහින් හැප්පිල ඇද ඇරල කෙලින් කරපු වාහනයක් වගේ ටිකක් හොද පෙනුම නැති

වාහන තමයි සෙට් වෙන්නෙ.

ඔය අපි වැගේ ලැවල් එකේ ඉන්න අය කසාද බදින්න ඕනි කියන අදහස මුලින්ම ඇවිත්

පරාණ බයටම අවුරුදු 22-23 වෙද්දි මොකක් හරි මරාලයක් සෙට් කරගන්නවා. ඉන් පසු

ඒක පෝෂනය කරගෙන ගිහින් කසාදය දක්වා ගෙනියනවා හෙමෙන් හෙමෙන්..හරියට

නිකං දවස් හතලිස් පහෙන් මරන්න ඉන්න කුකුලෙක් වගේ.. පැටිය කාලෙම පැටිය

වයසෙ ඉන්න කෙලිනැට්ටියෙක් එක්ක යාලු වෙලා ඉන් පස්සෙ ලොකු උනාම කසාද බැද

ගන්නවා. ඒකත් හොද ක්‍රමයක් අපිට බැරි වුනාට..

කෝ ඉතිං උඹ අවුරුදු 7-8ක් කොළඹ හිටියට හරිහමන් ගෑනු ලමේක් වත්

හොයාගත්තයැ? එහෙම අහන නෑයොත් නැතුවම නෙමෙයි. ඒ කට්ටිය කියන කතාව

ඇත්ත. සාමාන්‍යෙන් තාක්ෂනික අංශ වල වැඩකරන අයට ගෑනු අයව හමුවෙන්න

තියෙන හැකියාව අඩුයි. විශේෂයේන කන්තෝරු වක හෝ ෆැක්ටරියක ඉන්න තාක්ෂණික

සේවකයෙක්ට සමාන්තර තාක්ෂණික අංශයේ ගෑනු ලමයි හමු වෙනවා අඩුයි. බොහෝ

ගෑනු ලමයි තාක්ෂණික විශයන්ට යොමු වෙනවා අඩුයි. ඒ නිසා ඇතැම් ෆැක්ටරි වල

තාක්ෂණික වැඩකටයුතු වලට ගෑනු ලමයි ඇත්තේම නැහැ. ඊට අමතරව ගෑනු ලමයි

හම්බෙන්නෙ වැඩට යන එනකොට තමයි. ඒ සුව්ලප අවස්ථාවෙන් පොරෝජන අරං යන

එන ගමන් වන වන යන්න එකක් සෙට් කරගන්න පිංවත් මහත්වරු මහත්මීනුත්

ගොඩක් ඉන්නවා.

බැංකු සහ විවිධ පාරිබෝගිකයින් හමු වන තැන්වල ඉන්න මහත්වරුන්ටත් ගෑනු

හොයාගන්න ලේසියි. මොන විදියට ජීව්ත වුනත් පඩි කීයක් ලැබුනත් ටයි එකට ලක්ෂණ

ඇදුමට සහ ජේත්තුකාර විලාසයට ගැනු අය බහුතරයක් ආසයි. ඒ නිසා ඒ ලක්ෂණ

විධායක ඇදුම අන්දලා ඉන්න පඹයෙක්ට වුනත් කැමති වෙන කෙල්ලො ඉන්නවා සමහර

තැන්වල.

කසාද බලන්න යෑමත් මහ එපා කරපු වැඩක්. මාත් දෙක තුනකට ගියා. ගියාම ගිහින්

මලමාලි එක්ක කතා කරන්න තියෙනවා. එතනදි කපුවාට අනුව මොන නොගැලපීම

තිබුනත් වැඩේ සෙට් වීම තමයි හොදම දේ.. කපුවට කලුද සුදුද, දෙන්නගේ අදහස්

මොනවද? දෙමාපියො පැලැන්ති කැමතිද? ඒවා වැඩිමනක් වැදගත් කමක් නෑ..කෝමහරි

දෙන්නෙක් සෙට් වුනාද කපුවට දෙපැත්තෙන්ම ගානක් ලැබෙනවා. ඒ නිසා කපුවොත්

එක්ක මගුල් බැලීම මට තිත්ත වුනා.

මේ දවස්වල පත්තර බලනවා. ඇත්තටම මේ ගෙවන නිදහස් ජීවිතේ දිගටම ගතකරන්න

මම කැමති. ඒත් අපේ ඉන්න නෑදෑ හිතමිත්‍රාදීන් යාලුවො ආදී බොහෝ දෙනාට අනුව

විවාහ වුනාම මහ අමුතු වැදගත් කමක් එනවලු ජීවිතේට..ඒක බොහොම වටින

දෙයක්ලු.. මෙච්චර කාලෙකට එක මාස තුනක් කෙල්ලේක එක්ක යාලුවෙල ඉන්න

බැරිවුන මට විවාහ වීම සහ සෙට් වෙලා කාලයක් සිටීම කියන්නෙ මහ ලොකු

අභියෝගයක්.

කසාදය සහ පුද්ගලික සම්බන්ධතා කියන්නෙ අතිසය පුද්ගලික දේවල්. ඒවා මේ විදියට

පොදුවේ බෙදාහරින එක සුදුසු නැතුව ඇති. නමුත් මට තියෙන මානසික අවුල පීඩනය

පිටකොරගන්න මේක හුඹහකට වත් කියාගන්න එපාය.

අපි මගුල් බලන්න ගියාම වාහනයක් බලන්න ගියා වගේ නෙමෙයි ජීව්ත් වෙල ඉන්න

මනුස්ස පරානයක් තමයි අපිට මුන ගැහෙන්නෙ. සමහර වෙලාවට මේ කසාද යෝජනාව

නොගැලපෙනවා කියල හොදින්ම පෙනි පෙනිත් අපිට ඒ ගෑනු ලමයා එක්ක කතා

කරන්න සිද්ද වෙනවා. මුලින්ම ගිය එකේදි මම මගේ කට වාචාල මුකරි කම ප්‍රදර්ශනය

කරමින් ගෑල්ලමයා එක්ක කතා කලා..නමුත් පස්සෙ මට තේරුනා ඒක එච්චර හොද

වැඩක් නෙමෙයි.. අපි සෙල්ලං කරන්නෙ ගෑල්ලමයෙකුගේ මනස එක්ක. එතකොට අපි

වැඩියෙන් කතා කරන වාචාලකමට අර ගෑල්ලමයා කැමති වෙලා ආස වුනත් එයාට

දෙමාපිය හිතමිත්‍රාදීන්ගේ දහසක් රූල් වලට අනුව පසුව කැමති හෝ අකමැති වෙන්න

සිද්ද වෙනවා..

ඉන්දියාවෙ හීතල කදුකර ශිඛර අස්සෙ කරක් ගහද්දි අපිට අතරමග නවතින්න වුනා

සීතල තැනිතලා බිමක. ඒකෙ අපි රැ නැවතුනේ බොහොම දුෂ්කරතා මධ්‍යෙය්. ඒ හැර

අපිට වෙන විකල්පයක් තිබුනෙත් නෑ.. ඒ රාත්‍රිය බොහොම අමාරුවෙන් පහන් කරලා අපි

උදේ එලිය දකිනකොට එහා පැත්තෙ කාමරෙ හිටියා ඔස්ට්‍රේලියන් ජාතිකයෙක්. ඔහු මේ

නන්නාදුනන රටක නන්නාදුනන මිනිස්සු බාෂාවන් තියන බිමක තනියම ඇවිත් තිබුනා.

ඉන්දියාවෙන්ම කුලියට ගත්ත බයික් කට්ටක නැගලා භයානක පාරක ගියත් ඔහුගේ

මුහුනේ භයක සේයාවක් වත් තිබුනෙ නෑ..

මාත් හිතුවා අඩේ මාත් කවදා හරි මේ යකා වගේ තනියම ලෝකෙ කොහෙහරි යන්න

ඕනි කියලා. ඒත් ඉතිං අපේ වගේ රටක අපි වගේ ලැවල් එකක මිනිහෙක්ට.. ඔය වගේ

උඩ තැනකට යන්න ලැබෙන්නෙ නෑ කසාද බැන්දට පස්සෙ තනියම..වැඩිම උනොත්

ගෙදර වහලට තනියම නැගල උලු සුද්දකරන්න අවස්ථාව ලැබේවි බැන්දට පස්සෙ.