මළ මිනිසුන් මැද මියගිය දරුවෙක්

අදාල නැත

වර්ථමානය අයිති වෙන්නෙ ජීවත්වෙන මිනිස්සුන්ට නෙමෙයි මැරිච්ච මිනිස්සුන්ට. මේ කතාව කියන්නෙ පවතින ක්‍රමය ගැන විවේචනය කරන වාමාංශිකයින් වගේ අය. සමහර නිර්මාණකාරයිනුත් මේ කතාව කියනවා.

පසුගිය දවසක ආනන්ද විද්‍යාලෙ සිසු දරුවෙක් යකඩ රෝදයක මිට නිසා අනතුරට ලක්වෙලා මියගිහින් තිබුනා. දරුවන් එය සමග සෙල්ලම් කරන විට එක දරුවෙක් එයට අහුවෙලා අවාසනාවන්ත විදියට මියගිහින් තිබුනා. මේ දරුවා දැඩි ලෙස අනතුරට පත්වුනායින් පස්සෙ බාහිර තුවාල තිබිල නැහැ. විනාඩි තිස්පහක් පමණ විද්‍යාලයේ දී තෙල්බෛහත් ගාමින් ඉඳලා ඉන් පස්සෙ තමයි ළමයා රෝහලට ගෙනියල තියෙන්නෙ. රෝහලට දරුවා රැගෙන ගිහින් තියෙන්නෙත් පාසැලේ ශිෂ්‍ය නායකයින් දෙපලක් විසින් කියල තමයි මට නම් ආරංචි වුනේ. රෝහලට යන විට දරුවා මැරිලා.

අනතුර වුන හැටියෙම දරුවා රෝහල්ගත කලානම් දරුවගේ ජීවිතය ගලවගන්න තිබුනා කියලා තමයි දොස්තර මහත්වරු කියල තියෙන්නෙ. ආනන්ද විද්‍යාලය තියෙන තැන ඉඳල රිජ්වේ ආර්යා ළමා රෝහලට පයින් ගියත් යන්නෙ විනාඩි විස්සක් විතර. ඒ දරුවාගේ තනි පිංතූරයක් ආනන්ද විද්‍යාලයේ තාප්පයේ එල්ලා තිබුනා. බොහෝ වෙලාවට පාසැලේ කන්ඩායමක් හෝ දරුවෙක් සම්මාන දින්නම මේ තාප්පෙ වැදෙන පෝස්ටර් වලට විද්‍යාලයේ විදුහල් පති තුමා සහ ගුරුවරු ඇතුලත් වෙනවා. නමුත් මියගිය දරුවාගේ පින්තූරය නිකම්ම නිකන් සෝක ප්‍රකාශයක් එක්ක එල්ලිලා තිබුනා. ජයග්‍රහනයට අයිතිකාරයො ගොඩක් ඉන්න පුලුවන් වුනාට පරාජයට අයිතිකාරයො හොයාගන්න අමාරුයි.

“හදිසි අනතුරක් වෙලා තියෙන්නෙ. ඔය වගේ දේවල් ලෝකෙ ඕනම තැනක ඕන පාසැලක වෙන්න පුුලවන්. ඉතිං ඒක අවාසනාවට ආනන්ද විදුහලෙත් සිද්ද වුනා. ඔය දරුවට ප්‍රථමාදාර නොදී ඉස්පිරිතාලෙ ගෙනිච්ච නම් ඒකටත් චෝදනා කරාවි“කියල කට්ටියක් කියන්න පුලුවනි. ඔය වගේ පිළිතුරු ලංකාවෙදි සාමාන්‍යයි. මොකද මැරුනෙ එයාලයි දරුවෙක් නෙමෙයි නේ. එතකොට අවසාන කවච වලට යනකොට ඉලෙක්ට්‍රෝනවලට තියෙන ආකර්ශනය අඩුවෙනවා වගේ දරුවා ගැන සැබෑ වේදනාව දැනෙන් නැහැ. ඔය වගේ දේවල් ඕනි තැනක සිද්ද වෙන්න පුලුවන්. ඒක තමයි සරලම උත්තරේ.

මට මතකයි මම පුංචි කාලෙ ගිහිපු ප්‍රාථමික ඉස්කෝලෙ හිටපු ඒ දවස්වල ගුරු මහත්වරු පාසැලේ වාරෙ ඉවර වෙල අලුතින් පාසැල පටන් ගන්න කලිං පොල් ගස් ටික හොදට සුද්ද කරනවා. මොකද ගෙඩියක් පොල් අත්තක් වැටුනොත් දරුවන්ට තුවාල වෙන්න පුලුවන් නිසා. ඒ වගේමයි අපි ඇවිදින තැනක යකඩ කෑල්ලක් හරහට වැටිල තිබුනත් ඒ ගුරු මහත්තුරු අයින් කරලා තමයි යන්නෙ.

නමුත් අද ලෝකෙ වෙනස් වෙලා. අර දරුවන් ලොකු පිටිය තලන රෝල එක්ක කරන සෙල්ලමේ අවධානම වෙන කවුරුත්ම දකින් නැතුව ඇතිද? ඒ දැකපු අයට ඒකෙ අනතුරක් නිකමටවත් හිතුනෙ නැද්ද? අනේ මන්දා.

මං ගිය ලොකු ඉස්කෝලෙ යාලුවෙක් ෆුට්බෝල් ටීම් එකත් එක්ක කෝච්චියෙන් කොළඹ ආවා. ඇවිත් යන ගමන එක සිසුවෙක් කෝච්චියෙන් එලියට කකුල දාල සෙල්ලමක් දාන්න ගිහින් පාලමක වැදිල මලා. ඒකෙදි පාසලෙන් කවුරුත් නියෝජිතයෙක් ගුරුවරයෙක් ඒ පාසැල් ෆුට්බෝල් ටීම් එක එක්ක ගිහින් තිබුනෙ නැහැ. ළමයි කැමති විදියට කෝච්චියෙ නට නට ඇවිත්. ඒ ළමයි දහය වසරෙ විතර. ඉතිං පාසැල පැත්තෙන් දුන්න උත්තරේ වුනේ දහය වසරෙ වගේ ලොකු ළමයි වුනාම වගකීමකින් වැඩ කරන්න ඕනි කියන එක.

කෝම වුනත් ඒ දක්ෂ ක්‍රීඩක දරුවා මලා. ඉන් පස්සෙවත් පාසැල් වල ක්‍රීඩා කන්ඩායම් තැන් තැන්වල එක්ක යනකොට ගුරුභවතෙක් යන්න ඕනි කියල නීතියක් ආවද ඒවා ක්‍රියාත්මක වෙනවද කියන්න මම දන්නෙ නැහැ. නමුත් ඒක ඒ ළමයි කන්ඩායමේ නොසැලකිල්ල නිසාම සිද්ද වුනා කියනවා මිසක එතන වරදක් පාසැල පැත්තෙ තිබුනා කියල පිලිගන්න අපේ පාසැල අවංක වුනේ නැහැ. එතනදි මම අවුරුදු ගානක ්ඉගනගත්ත පාසැල වුනත් වැරදි විදියට තමයි හැසිරුනේ.

දැන් ආයිත් මුලට. දරුවො තුන්හාරදාහක් ඉන්න පාසැලක දරුවෙක් තරම්ක අනතුරකට පත් වුනාම අභ්‍යන්තර තුවාල තිබේද කියාල බලන්න අනිවාර්යෙන් රෝහලකට යොමු කරන්න ක්‍රමවේදයක් තිබෙන්න ඕනි. ඒ සමාර ඒවා චක්‍රෙල්ඛ වලින් කරන්න බැහැ. ඒවා ගුරු භවතුන විදියට ජාන වලින්ම එන්න ඕනි දේවල් තිබෙනවා.

දැන් මැරිලා ඉවරයි. කවුරුත්ම වැරදි කාරයො නැහැ. නිකං රෝල තිබුනා. ලමයි සෙල්ලං කලා. ඒක අනතුරක් වෙලා ළමයෙක් මලා. තවත් ඔය වගේ මරණයක් ආවම ආයිත් පත්තර වල පිටු සරසන පිංතූර යාවි. අම්මලා කියන දුක් කතා යාවි. දරුවෙක් අනතුරට පත්වෙච්චි වෙලාවක සිසුන්ට බලාගන්න දීල මලා ටපස්සෙ බොරුවට ඇඩ් දාන ගුරුවරු ගැන කිසිම වැරැද්දක් නොලියවේවි. සාක්කි කියන්න වේවි කරදර වෙන්න වේවි කියල අනතුරට පත් වෙච්ච දරුවන් නොදැක්කා වගේ යන ගුරුවරු ගැනත් නොලියවේවි.

පිංබිමේ පිං ඇති මිනිස්සු ඉස්සර හිටියා. දැන් ඒ සමාර උන්ට පිං වැඩිවෙලා පිංපියෝ විතරක් ඉතිරිවෙලා. ඒ නිසා කිසිම දේකට පුදුම වෙන්න දෙයක් නැහැ.