සැමීගේ කතාව Sam's Story

ෆිල්ම් එකක් සහ පොතක් කියන්නෙ දෙකක්. පොතකින් හදපු ෆිල්ම් එකක් තුල පොතේ කතාව හොඳයිද ෆිල්ම් එකේ කතාව හොදයිද කියලා සිද්ධි දෙකක් තියෙනවා. ඒ අතරින් බොහෝ විට පොත ජයගන්නවා. නමුත් කලාතුරකින් වගේ ෆිල්ම් එක ජයගන්නවා.

සැමීගේ කතාවට සම්මානයක් ලැබුනා. මං හිටිය තැන වාඩිවෙල හිටිය මැදිවියේ ජෝඩුවක පිරිමිය කිව්ව “මේක අපිට හරියන් නැහැ. ඔය සම්මාන දිනන ඒව අපිට තේරෙන්නෙත් නැහැ. හැබැයි මේක ලෝකෙන්ම හොඳම නළුවා සම්මානෙ එක දිනපු එකක් නේ. “ කියලා. ඒ කිව්වෙ විවේක වෙලාවෙ. නමුත් ඒ මනුස්සය නැගිටල ගියෙත් නැහැ. මං හිතන්නෙ ෆිල්ම් එක ගැන හොඳක් ඒ මනුස්සයාගේ සිතේ ඇතිවන්න ඇති.

2.30 දර්ශන වාරයට ගියත් වෙනදා වගේම 2.00 වෙද්දි බොක්ස් ඔක්කොම පිරිල ඉවරයි. ආසන බොහොමයක් හිස්ව තිබුනා. අවසාන මොහොතෙ චිත්‍රපටය පටන් ගත්තටත් පස්සෙ ඔන්න කෙලිනැට්ටියො ටිකක් ලොකු කන්ඩායම් ඇවිත් ඕ ඩී සී එකෙන් වාඩිවුනා. මම ඉතිං කවදත් 100 ටිකට් නිසා ඉස්සරහටම ගිහින් උඩ බලාගෙන හිටියා. 100 ටිකට් පොත ටිකක් නොපෙනෙන්න තමයි ටිකට් කවුන්ටරේ තියං ඉන්නෙ. ඒ වගේම ටිකට් එක අරං දොරගාවට ගියාම ඇහුව..දන්නව නේ? ඉස්සරහම අර ගහල තියෙන්නෙ පුටුවෙ 100 කියලා කිව්වා. මම දන්න විදියට ගිහිං වාඩිවුනා.

ෆිල්ම් එකක් බලනකොට කතා කරන්න අමාරුයි මට නම්. ඒත් අර මං කියපු මැදිවියේ කපල් එකනං හිටපු ගමන් කතාකරනවා දැක්කා. මේ වගේ ටිකක් හොඳ චිත්‍රපටියක් අතරෙදි අර බොක්ස් වල ඉන්න අය සෙක්ස් කරන්නෙ කොහොමද කියල මට හිතාගන්න බැහැ.

බොක්ස් තියෙන්නෙ සෙක්ස් කරන්න නෙමෙයි වෙන්න ඇති.  මම හිතන්නෙ නම් ඒ අය ඒක ඇතුලෙ ඉඳගෙන ජිම්නාස්ටික් කෙලිනවා ව‍ගේ ෆිල්ම් එක පටන් ගත් වෙලාවෙ ඉදල අවසානෙ වෙනකල් සෙක්ස්ම කරනව ඇති කියලා. ඒකත් ආට් ඔෆ් සෙක්ස් පැත්තට දාල පූර්ව ලිංගික අවධියේ කලාත්මක අවස්ථාවක් විදියට බොක්ස් වලට යන එක කෙනෙකුට අර්ථ දක්වන්න පුලුවන්. ෆිල්ම් හෝල් එකක් කියන්නෙ කොයි වෙලාවෙ මොකා පහත් වෙයිද කියලා හිතන්න බැරි අවධානම් කලාපයක්. රූම් හතර පහක් තියෙන පොඩි ගෙස්ට් එකකට ‍ජෝඩුව ගියානම් හෝල් එකකදි අම්මල,තාත්තල, වෙන්ඩ නෑයො, හෝ මොනයම්ම හෝ විරෝධතා සහිත අය මග ඇරල සෝක් ආතල් එකක් ගත් හැකි. ඒත් වැඩේ තියෙන්නෙ ඒවට යන්න සල්ලි නැති එක වෙන්න ඇති.

පවු අම්බානක පවු. දැන් ඔය ඉගෙනගන්න වයසෙ කැම්පස් ගිහින් ඉන්න ළමෝ සහ වෙනත් ඉගෙනගන්න ජෝඩු වලටත් ආසාවල් තියෙනවා. ඒ අයට රූම් එකකට වියදං කරන්න සල්ලි නැතුව නිසා මේවට එනවා ඇති.  ෆිල්ම් එකෙන් වෙන බාධාව. අනික් අයගෙන් වෙන බාධාව. පොදු ස්ථානයකදී ඇතිවෙන චකිතය නිසා වැඩේ හරියට කරගන්න ලැබෙන්නෙ නැතිව ඇති.

සැමීගේ කතාව සම්මානය දිනපු එක එක් පාර්ශවයකින් ෆිල්ම් එකට පාඩුයි වගේ. ලංකාවෙ සම්මානනීය චිත්‍රපට ධාරාව බැලුවොත් බොහෝවිට සාමාන්‍ය ජනයාට නොතේරෙන මට්ටමේ බොරිං ගතියක් ඒ ෆිල්ම් ඇතුලෙ තියෙනවා. සැමීගේ කතාව නම් හරිම සරලයි. පොඩි එවුන්ට වුනත් තේරෙන විදියට ෆිල්ම් එක හැදිල තියෙනවා.

ෆිල්ම් එක බලන්න ඕ ඩී සී එකට කෙල්ලො රොත්තක් පාත්වුනා කියල මම කිව්ව නේ. ඔන්න ඉතිං පොඩි ඇඩ් කෑල්ලක් ඒ කිව්වෙ සැමීගේ පොඩි ඇක්සන් කැල්ලක් ජෝක් එක්ක යනකොටම අර කෙලි නැට්ටියො ටිකගේ හිනාව පටන් ගන්නවා. ඒ වගේ පට්ටෙට හිනා යන තැන් පාලහක් විස්සක් විතර මුළු ෆිල්ම් එකටම තිබුනා.

‍අපිට ගම සහ අපේ රටේ අතීතය කියවෙන ටෙලි නාට්ටි‍ ගොඩක් තියෙනවා. නමුත් ඒවායේ සමස්ථ රූප තුල අපිට අම්බානක වෙනස් බවක් දැනෙනවා. කවදාවත් අපි ඒ ව‍ගේ අඳින පළඳින ගැනු ගම් වල දැකල නැහැ. ඒ ජාතියෙ කතා බාසාවක් උපන්තෙකට අහල නැහැ. මේ ව‍ගේ කෘතිම ගමවල් බලන එකත් වස අප්පිරිය වැඩක් . සැමීගෙ කතාවෙ ගමනම් මට බොක්කටම වැදුනා. ඒකෙ ඇත්ත ගම තියෙනවා කියල තමයි හිතුනෙ.

සමහර ලංකාවෙ ගම ගැන කියන ෆිල්ම් සහ ටෙලි වල ගම පෙන්වන කොටම ලොකු අඩුපාඩු පේන්න ගන්නවා. බොරු රැවුල් කෑලි බොරුයි කියල‍ පේනවා. චීත්ත ඇඳං පහත්‍ වෙන ගෑනුන්ගෙ ඉන්දියාව පේනවා. අලුත්ම චීත්ත මැදපු තුවා කරේ දාගත්ත පොරවල් ඉන්නවා. සැමිගේ කතාවෙ ඒ වගේ ‍අහුවෙන බොරු නම් තිබුනෙම නැහැ වගේ.

මිනිස්සු ගැන නිර්මාණය වෙන නිර්මාණ ජාති දෙකක් තියෙනවා. එකක් තමයි පොරවල් ගැන කතා කරන නිර්මාණ. අනික් ඒවා තමයි පොරවල් නොවන සාමාන්‍ය මිනිස්සු ගැන කතාවෙන ෆිල්ම්. දැන් දැන් ලෝකෙ සිනමාව අර පොරවල් ගැන කතාකරන එකෙන් වෙනස් වෙලා සාමාන්‍ය මිනිස්සුන්ගේම සුට්ටක් වෙනස් චරිත සිනමාවට ගේන්න හදන ගතියක් තිබෙනවා.

මේ අවුරුද්දෙ සම්මාන ‍ගොඩක් ගත්ත ටුවෙල් ඉයර්ස් ස්ලේව් (12 years Slave) කියන ෆිල්ම් එකේ කියවෙන්නෙ කලුජාතික වීරයෙක් ගැන නෙමෙයි. ෆිල්ම් එකේ සමස්ථ අරමුණ ඒ මනුෂ්‍යයාගේ හොඳ පැත්ත සහ වීරත්වය පෙන්වන එක නෙමෙයි. ඒ වගේම හොඳම ඇඳුන් වලට සම්මාන ගනිපු ‍ද ග්‍රේට් ගට්ස්බි (The Great Gatsby)කියන විචිත්‍රවත් චිත්‍රපටය වුනත් මට හිතෙන්නෙ ගට්ස්බිගේ වීරත්වයට වඩා කතාවට මුල්තැන දිලයි තිබුනෙ. සැමිගේ කතාව වුනත් හෙමයි. සැමී නිකංම නිකං ජෝක් එකක් හෝ ජෝකරයෙක් විදියටම ඉදිරිපත් කරන්නෙ නැතුව සාමාන්‍ය අපි වගේම කන බොන අඳින පලඳින හැඟීම් තිබෙන එහෙත් මඳක් වෙනස් චරිතයක් සැමී හරහා අපිට දකින්නට සලස්වලා තියෙනවා. ටිකක් බුද්ධියෙන් බැලුවොත් ඒ චිත්‍රපටයෙ සැමී හැර වෙනත් කතා ගනනාවක් දුවනවා කියල‍පේනව.

අපි ආසියාතික මිනිස්සු විදියට අපේ ළඟම හිතවතුන්, නෑයින්, පෙම්වතුන් ගැන බටහිර ජනතාවට වඩා සංවේදී සහ ලෙන්ගතු කමකින් පෙළෙනවා. ප්‍රියයන්ගෙන් වෙන්වීම කියන්නෙ අපිට මහා බරක්. බටහිර රටවලදි අවුරුදු දාහත දහ අට වෙද්දි ගෙදරින් හොයල නොබලන ස්වාධීන ජීවිතයකට ගෑනු පිරිමි ලමයි යොමුවෙනවා. අපේ දකුනු ආසියාතික සංස්කෘතිය ඇතුලෙ පවුල් බැඳිම් ඊට වඩා සංකීර්ණයි. ඒ වගේම ප්‍රබලයි.

අපේ රටේ තිබුන යුද්ධය නිසා මිනිස්සුන්ට තමුන්ගේ සමීපතමයින් ගොඩක් නැතිවුනා. ඒ සමීපතමයින් නැතිවීම ජාතික තලයේ මාධ්‍යවලින් හත් දවසෙ දානෙන් පස්සෙ ඈත්වෙලා යනවා. ලොකු ලොකු හමුදා කෙරුං කාරයො (මේජර්ලා, සෙන්පතියො, තරු ගනිපු දක්ෂ සෙබලු, විශේෂ පුද්ගලයො) ඉස්මතු වෙලා අනික් මැරුන සාමාන්‍ය වැසියො. සාමාන්‍ය සෙබලු ආදිය ගැන අමතක වෙනවා. සෙබලු සහ යුද්දයට මැදිවෙලා කොහේදි ‍හෝ මියගිය සාමාන්‍ය වැසියන්ගේ නෑසියන්ට, යාලුවන්ට, සමීප මිනිස්සුන්ට ලොකු වේදනාවක් හිමි වෙනවා.

අච්චර මෙච්චර වන්දි ලැබුනත්, තව අලුත් සම්බන්ධතා ඇතිවුනත් සමාර විට සමාර අයට ඒ අය‍ගේ ජීවිත කාලෙම අර නැතිවෙච්ච ජීවිත වල අඩුව තියෙන්න පුලුවනි. හුදෙක් නිකං මන්ද බුද්ධික‍ පොරකට වැඩිය යුද්ධය නිසා සහ තමුන් අයිති වුන දුප්පත් සමාජ ස්ථරය නිසා සැමීට සැමීව අහිමි වෙනවා. සැමීට අවසානෙ සතුට අයිති වුනත් සැමීගේ ලොරිය කියන හීනය එතකොට ඈතට ගිහින් ඉවරයි. සැමී ඉන් පස්සෙ තවදුරටත් ස්වාධීන ජිවිතයක්‍ නෙමෙයි. නිකංම නිකං මනුස්සයෙක්.

යුද්දෙට ආයුද ගෙන්නපු අයට කොමිස් ලැබෙන්න ඇති. අද යුද තරු වෙලා ඉන්න ‍ලොකු පොරවල් වලට යුද්ධය නිසා පරම්පරා ගානකට හම්බ කරගන්න චාන්ස් එන්නත් ඇති. එක බුලට් එකක් වත් ලංකාවෙ හැදුවෙ නැතුව පිටරටින්ම ඒවා අවුරුදු තිහක් තිස්සෙ ගෙනාවෙ ඇයි? කියල ඇහුවම මට නම් හිතෙන්නෙම ඒ කොමිස් නිසා වෙන්න ඇති කියලා. දුප්පත් කම නිසා යුද්දෙට ගිහිල්ල තරුණ කොල්ලො මැරුනා. සාමාන්‍ය වැසියො බෝම්බ වලට අහුවෙල මැරුනා. උතුර පැත්තෙ දෙපැත්තටම අහුවෙල යුද්දෙට මැදිවෙල හිටපු මිනිස්සු මොන විදියෙ ජීවිතයක් ගෙනිච්චද කියල හිතාගන්නවත් බැහැ.  

 මේ මම කියල තියෙන යුද්ධ මහප්‍රාන නැතුව සාමාන්‍ය වැසියන්ට තේරෙන බාසාවෙන් බොහොම සරලව චිත්‍රපටිය තියෙනවා. ‍කොටින්ම ෆිල්ම් එක ඇතුලෙ එක හමුදා ඇඳුමක් වත් පෙන්වන්නෙ නැහැ. ෆිල්ම් එකේ මියුසික්, දර්ශන, කතාව, කතා‍ව පෙළගැස්ම, නළු නිලියො ආදිය බොහොමයක් ජාත්‍යන්තර මට්ටමින්ම තියෙනවා. සිංහල භාසාවෙන් අපිට තේරෙන්නම තියෙන නිසා හෝල් එකකට ගිහින් බලන්න වටින තරම් ෆිල්ම් එකක් කියල තමයි අවසාන වසයෙන් කියන්න තියෙන්නෙ.