කෙළවර අසුනේ වූ මදක් මහත විසාල තනැති යුවතිය මා දෙස අමනාපයෙන් මෙන් බැලුවාය. ඒ තුනේ සීට් එකෙකි. මා මෙහා කෙළවර වාඩි වුනෙමි. බණ්ඩාරවෙලින් හරවා වෙන කොහේදෝ යන ඒ බසය කොටුවෙන් පිටත්වන්නට තිබු එකකි. අර මුලින් කී කෙල්ලා මට රැව්වේ පිටකොටුව බස් නැවතුමේදීය. බසය මහරගම පසුකර විජේරාම හන්දියට ආවාය. එවිට කෙට්ටු කෙල්ලෙක් නැග්ගාය. ඇයගේ ඇදුම් එතරම් පිරිසිදු නැත. යාබදව සිටි මට ඇගේ මනුස්ස ගද ලාවට දැනුනි. ඇය නව ඇදුමක් ලාගෙන ඇගපත හෝදාගෙන නාගෙන ආවානම් යහපති.
එහෙත් ඒකි බඩුවක් නෙමෙයි නේ. බස් එකේ යන්න ඒ ගැනි සල්ලි දෙනව මිස අපි සල්ලි දෙන එකක්යැ. ඒ වේෂිගේ විදිහට ඒ වේශි එන්න ඇති..මේ ඒශිගේ පුතාට මොකද ඒ වග.
කෙට්ටු බඩුවක් නැතුව මහත එකක් එතනට වැටුනේ වී නම් අනිවාර්යයෙන්ම මගේ ඇගේද වදින්නේය. එහේත් ආවේ කෙට්ටු එකකි. දැන් වදින්නේ නැත. එහෙත් මදක් ගිය තැන කලාව හොද බව දැනුනි. අරකිට හොදටම නිදි මතය. හෝ ගා නිදිය. මම වනචර තැන වැලමිට ඒ පොට්ටු තනේට තබන්නට හදයි. පොට්ටු තනේ කියා කියන එකත් මොකක්ද වගේය. එය පොට්ටුවක් වූවාට කුඩාම එකකි. හොදටම පිකප් වී ඉදා දාගනින් ඕනි වැලමිටක් යැයි ඇය අත් පස්සටම කරගෙන සිටියත් මගේ අතේ වැදුනේ ඉතා කුඩා පලුවකි. එයද බෙසියරය මගින් උලුප්පා තිබූ ටිකකි.
කෙළවරේ වූ අමනාප එකිය තවත් පුදුම කරන සිදුවීමක්ද අතරමගදී වුනි. එනම් ටික දුරක් ගිය තැන මට අර කෙට්ටු ගෑල්ලමයාගේ අත අල්ලන්නට උවමනා විය. විඩක් අත පසකට ගත්තාය. ටිකකින් නැවත මගේ අත ලගින් ඇය අත තැබුවාය. ඔහොම කිහිප විඩක් කල පසු මම ඇගිලි වලින් ඒ චූටි ඇගිලි අල්ලාගතිමි. විරෝධයක් නැත. ඇයට ලාදුරු හැදී දැඩි නිදිමතක සිටියාය. නිදිමත නිසා නොදැනී ගියා වෙන්නට ඇත. එහෙත් නැවත ඇහැරී අත කිසිසේත් වෙනස් නොකර මා අල්වාගෙන සිටියදීම ඇය නැවත සැකසී නිදා ගත්තාය.
මීට වසර ගනනාවකට පෙර නම් මම ඇය ටෝල්ක් කරමි. නම්බර ඉල්ලමි. එහෙත් දැන් මා හට ඒ කම්මැලිය. කම්මැලිය කීවේ හුඛන්ඩ ඇති කම්මැලිකමක් නොවේ. ඒකාන්තයෙන්ම ඇයට කොල්ලෙක් සිටී. මා ඇයට කටුව ගසනවා නම් ඒ පගයා කිනම් හෝ බහුරූ විබ්බනයක් කරයි. බලු වුවද ගෑනු නම් එකවරම පිට උඩ නැගීමට ඉඩ නොදෙන හෙයින් මම ඒ පූර්ව ලිංගික ප්‍රතිවිරෝධතාද ඉවසා වදාරා සිටිය යුතුය. එසේම සිරිලංකාව වැනි රටවල යමක් පූජා කිරීමට පෙර ගාථා කියනවාක් වැනි කිඹි වන්දනාවට පෙරාතුව චාටු බස් කියා ඇය නලවා කෝල් මැසේජ් ගොඩක් ඇයට ගත යුතුය.
ඒ සමස්ත ක්‍රියාවලියේ අවසාන ප්‍රථිපලය දෙබෑලක් මෙන් වූ කකුල් දෙක අතර වූ කලුපාට යෝනිය කරා මුත්‍රා පොල්ල මෙහෙයවීමය. එය ආශ්වාදජනජනක කාර්යයකි. එහෙත් පෙර කල යුතු වන මහා වැඩකොටස ගැන සිතන විට දැනට දෙමින් සිටින එකකට තවත් වරක් කුමක් හෝ කියා ඒවා තලාගැනීම හැම අතින්ම වාසිදායකය. නැතිනම් මසා එකකට රිංගා දෙකක් ඇනගැනීමට උත්සාහ කිරීම ලේසිය.
ඉටිපන්දම් මෙන් පකවල්ද දේවාල මෙන් යෝනිද ඇති අය සමාජ ජාලාවල බහුලය. ඉටිපන්දම් පකාලා බස් එකේදී කෝච්චියේදී මග තොටදී ගෑනු පුකක් ඇගේ වැදුනද අහක බලාගෙන යති. ඒ දෙසට නොඇදේ.. එසේම දේවාල යෝනියෝ ඇති ගෑනු සියලු වතාවත් පඩුරා පාක්කුඩම් යාතිකා කියූ පසු දේවාල යෝනිය විවෘත කොට ඒ කාර්යය සිදුකිරීමට ඉඩ දෙති. මේ ඉටිපන්දම් පකාලාත් දේවාල යෝනියෝත් උනුනට ගැලපෙති. එහෙත් හුඛන්ඩ නම් මොකඩද බං ඔච්චර නහින්නේ.. යැයි සිතන අප වැනි උන්ට ඒවා ගෝචර නොවේ.
ඈද බලංගොඩින් බැස්සාය. මාද බැස්සාය. මගේ සමාන්තර වාසනාවන්ත මානවයෙක් "නංගි යන්ද කොහෙටහරි කතාකර කර ඉන්න ටිකක්" යැයි අසන්නට ඇත. ඇයද මුලදී බෑ කියා පසුව හා කියා යන්නට ඇත. එහෙත් මම එවැනි ඉල්ලීමක් නොකලේය. මා බලංගොඩින් බැස මගේ ගමන ගියෙමි. ඇය ඇගේ ගමන යන්නට ඇතිය.
මට ඇගේ අත ඇල්ලීම තනේට වැලමිටින් ඇනීම ඇගේ කකුල් අතගෑම අආදී සියලු දේටත් වඩා කෙළවර වූ සිල්වත් තඩිච්චියගේ සිත තැලීමට හැකි වීම මහත් වීරකමකි. අප දෙදෙනා අත් අල්ලාගෙන පෙම් කෙලිනු මෙන් සිටිනු දකින ඇගේ මූන කලු වලාවකින් වැසී ගියේ කුස්සියේ අලු ගොඩක් විසිකරන කල එය සුදු බල්ලාගේ ඇග මත වැටුනාක් මෙනි.
බහින්නට ලං වන විට ටිකක් විස්තර ඇසීමට මම පටන් ගත්තේය.ඇය ඉගෙනගන්නා තැන ආදිය අසා දැනගතිමි. කිසිම වදනකින් මා ගැන අය අමනාපයක් නොපෙන්වීය. ඉන්න තැන අසා අපේ කිරි අප්පගේ අල්ලපු ගෙදර බල්ලගේ මහ එකා හිටියේ ඔය හරියේ යැයි ලොකේෂන් මැප් කරන්නට මම උත්සාහ නොකලෙමි. ඉදින් ඒ සුන්දර ගමන එතැනින් නිමා විය.
No comments:
Post a Comment