ගාමන්ට් කරණය වන ගොවිතැන

ගාමන්ට් එකකින් අපිට සල්ලි ලැබෙනවා. අපේ රටේ ජීවත්වෙන ගෑනු ලමයින්ට තමුන්ගේ ජීවිතය ගෙවාගන්න පුුලුවන් පනම් හතරක් ඒවා නිසා ලැබෙනවා. අපි ඊට පෙරාතුව මදක් සලකා බලමු මේ විපරීත සමාජය ඇතුලෙ බඩුවක ගහල තියෙන මිලෙන් කොයි තරම් ප්‍රමාණයක් ඒ බඩුව හදන්න වැයවෙන ශ්‍රමයට වියදම් වෙනවාද කියලා. 

මගේ යාලුවෙක් ඉන්නවා ඔහු බිල්ඩින් වල විදුලි ඉංජිනේරු මහත්මයෙක්. ඔහු කරන්නෙ බිල්ඩිමක් හදන කොට ඒ ඒ කොටසට හදන අවස්ථාවෙ ඉදලම විදුලි බලය ලබාදීම කළමනාකරනය කරන එක. ඔහුගේ සමාගම කේබල් මිලදී ගන්නෙ විශාල වශයෙන්. මොකද එක බිල්ඩිමකට කේබල් විශාල ප්‍රමාණයක් වැය වෙනවා. මේ විදියට ලොකු බිල්ඩින් හදන කොම්පැනි වලට කේබල් එක සිල්ලර වෙළඳපොලේ විකුනන මිලෙන් 50%ක ඩිස්කවුන්ට් එකක් ලැබෙනවාලු. ඒ කිව්වෙ සාමාන්‍ය හාඩ්වෙයාර් එකකින් ඔබ මිලදී ගන්න කේබල් රෝලක මිලට වඩා අර ලොකු සයි්ට් එකේ අයට 50%කින් මිල අඩුවට කේබල් ගන්න හැකියාව තිබෙනවා. අර සයිට් එකේ අයට කේබල් ඒ විදියට අරගෙන විකුනන්න බැහැ. 

මොකද හාඩ්වෙයාර් වලට කේබල් සප්ලයි කරන ඒජන්ත වරුන්ට මාට්ටු වෙනවා. එතකොට කේබල් එකක මිල සඳහන් කරලා තියෙන්නේ රුපියල් 1000/= ක් නම් ඒක නිෂ්පාදනාගාරයෙන් එලියට එන්නෙ රුපියල් 500/=ටත් අඩු මිලකට. ඔතනින් අමුද්‍රව්‍යය,යන්ත්‍ර සූත්‍ර, විදුලිය කියන සෑම අවස්ථාවකදීම වැයවන මිනිස් ශ්‍රමය බැලුවොත් ඒ කේබල් එකේ සඳහන් කරලා තිබෙන මිල වෙන රුපියල් 1000/= ට සාපේක්ෂව ඉතාම අඩු රුපියල් සීයකටත් අඩු මිලක් තමයි අර ශ්‍රමයට හිමි වෙන්නෙ. ඉතිරි විශාල කොටසක් වෙලෙන්දන් අතර බෙදී යනවා. එතකොට ඔබට සරලවම පේන දෙයක් තමයි නිෂ්පාදනය කරන කම්කරුවන්ට වඩා ලොකු බිලක් විකුනන්න ඉන්න කම්කරුවන් විසින් ලබාගන්නවා. 

ඒ වගේමයි ඔය කේබල ඇතිකරන්න දායක වුනු අයට ඒ කිව්වෙ මැසින් හදලා, විදුලිය සපයලා, යටිතල පහසුකම් දීපු අයටත් යම් සැලකිය යුතු සල්ලි කොටසක් වෙන් වෙනවා. නමුත් මෙතනදි අඩුම මිලක් ගෙවන්නෙ සාමාන්‍ය කම්කරු ශ්‍රමයට. ඒකිව්වෙ කේබල් ෆැක්ටේරියෙ මැසින් ඔපරේටර් වැඩේ කරන අයට.

ලංකාවෙදි කෘමිනාශක වලින් සියයට තිහක වාසියක් ලැබෙනවා සාමාන්‍යෙයන් අවසාන මට්ටමේ වෙලෙන්දන්ට. සලකුනු කරලා තියෙන මිලෙන් සියයට විස්සක මිල වාසියක් සහිතව කෘමිනාශක මිලදී ගන්න පුලුවන් තොග කඩවල් වලින්. බටහිර බෙහෙත් පෙති කරල් පැණිය ආදියත් එහෙමයි නිශ්පාදන වියදමත් විකුනන මුදලත් අතර අති විශාල වෙනසක් ඇතිවෙලා තිබෙනවා. එතකොට ඔබට දඩාස් ගාල මීටරේට යන්න ඕනි දෙයක් තමයි ඔය සමාගම් කාරයො ඇඩ්වල පෙන්වනවා  තරං අපිට ආදරේද කියන කාරණාව.

ගාමන්ට් ෆැක්ටරි සැලකුවාම ඒවයි රෙදි නූල් ඉදිකටු මැසින් ආදී හැමදේම රටින් මෙහෙට එනවා. බාගෙදා මහන්න ඕනි ඇදුමේ ඩිසයින් එක පවා මෙහෙට එනවා. එතනින් ගියාම මෙහෙදි කරන ලොකුම වැඩේ තමයි මේ රෙදි කපලා ගාන්ට මහන එක. එතකොට පිටරට  ඉදන් එන නූල්,රෙදි,මැසින්,ඉඩම් වලට  අපේ රජය මහා බදු සහන දෙනවා. ඒ කියන්නෙ රජයට මේ හරහා විසාල බද්දක් ලැබෙන් නැහැ. නමුත් අර රක්ෂා හරහා රටට යම් ආර්ථික ගැම්මක් ලැබෙනවා. 

දැන් අපි ලංකාවෙ ගොවිතැන දිහා බැලුවොත් මං හොදටම දන්න වැටකොළු වගාවෙ වැටකොළු ඇටය එන්නෙ මැලේසියාවෙන්. ගහන පෝරජාති එන්නෙ සවුදි අරාබියෙන් හෝ මැදපෙරදිග රටවලින්. අපිට ගහන්න සිද්ද වෙන කෘමිනාශක, වල් නාශක ආදිය එන්නෙත් තායිලන්තෙ වගේ රටවලින්. එතකොට ටැට්ටර් වගේ මැසින් එන්නෙ චීනෙන්. ඒවට තෙල් ආයිම මැදපෙරදිගින්. අවසානෙ ගාමන්ට් වලදි පැහැදිලවම අපිට ශ්‍රමයට හිමි මුදල් කොටස ගෙඩිය පිටින් මාස අන්තිමට ලැබෙද්දි ලංකාවෙ ගොවිතැනේදි අපිට ලැබෙන්නෙත් අර ගාමන්ට් එකේ අය ලබාගන්න ශ්‍රමයට අයිති කොටස විතරයි. ගොයියා විසින් අවසානෙ මුලු වියදම ආදායමින් අඩුකරලා ලාබය කියලා එකක් ගණනය කලාට එතන සැබෑවට ලාබයක් නැහැ. තමුන් වියදම් කරපු ශ්‍රමය පමණක් එතන ඉතිරි වෙලා තිබෙනවා. එතනින් එහාට කොටසක් ගන්නත් ගොවියාට හැකියාවක් හෝ සංවිධානාත්මක හැකියාවක් නැහැ. 

ගාමන්ට් කාරයින්ට ලැබෙන බදු සහන ආදිය ගොවි නිශ්පාදන වලට ලොකුවට ලැබෙන් නැති නිසා ගොවියා කියන කෙනා පෝර සහනාධාරය පමණක් හිමි වෙච්චි අමුතු ආකාරයේ දුප්පත් මට්ටමේ නිස්පාදකයෙක් බවට පත්වෙලා තිබෙනවා. 

ලංකාවෙ රුපියල් 100/= ට කරිවිල කිලෝව ගොවියා තොග වෙලෙන්දෙකුට දෙන කාලෙක කොළඹ බොහෝ කඩ මැහි සහ ෆූඩ් සිටි වල කරිවිල ග්‍රෑම් දෙසී්‍ය පනහක් රුපියල් 100/=ක් වෙනවා. එතකොට සිල්ලර මිල රුපියල් හාරසියක් වෙන කරිවිල කිලෝවෙන් කොටසක් ප්‍රවාහනයේදී තැලිලා ඉදිලා අපතේ යනවා. තවත් විශාල කොටසක් අතමැදියා සහ අවසාන වෙලෙන්දා ලබා ගන්නවා. 

තාක්ෂණිකව සන්නද්ධ කිරීම..

හැමෝටම කරන්න පුලුවන් ලාබ වැඩවලට ලැබෙන මුදල සාපේක්ෂව අඩුයි. නමුත් තරමත් තාක්ෂණික අතින් වැඩිදියුනු වුනාම ඒ ශ්‍රමිකයන්ට ලැබෙන වැටුප වැඩියි. අපේ ගොවිතැන තාමත් තාක්ෂණික මට්ටමෙන් ප්‍රාථමිකයි. හැම තැනම කරන ලාබ වැඩ වලින් පිරිලා. අපේ රටේ සුද්දා තේ ගස් හිටෝනකොට ඒත් එක්ක තේ ගැන පරීක්ෂණ කලා. කෝපි ගැන පරීක්ෂණ කලා. ඒ හරහා සිලෝන් ටී යන විශේෂ නමක් හදාගත්තා. ලෝකෙ අනික් රටවල් වල තේ වලට නැති වෙළඳපොල නමක් සිලෝන් ටී කියන එකට තිබුනා.

අද ඔය කියන තේ පොල් රබර් කුරුදු වගේ සුද්දා ටයිප් බෝග හැරුනාම අනික් බෝග වගාවලදි අපිට ලංකාවෙ කියල ලොකු නමක් හෝ තාක්ෂණයක් නැහැ. වී ගොවිතැන කියන එක ඉතාම සාම්ප්‍රදායික යල්පැනගිය ක්‍රම මත තවමත් රඳා පවතිනවා. එලවළු ගොවිතැන කියන එක තනිකර එළවලු පෙඟෙන තරමට ගහන කෘෂිරසායන වලින් පිරිලා. අවම කෘෂි රසායන ප්‍රමාණයක් යොදලා වැඩිය සැර නැති විස අඩු ඒත් විසල් ඵලදාවක් ලබාගන්න ක්‍රමවේද බිම්ගත වෙන පාටක් පේනතෙක් මානයක නැහැ. මේ වගේ පරීක්ෂනාත්මක පාර්ශවයන් හීන වෙන නිසා අවසානෙ කය විතරක් වෙහසන්න කැමති පුද්ගලයින් ඉන්න සරල තැනක අපේ ගොවිතැන නවතිනවා.  අඩු සම්පත් වලින් වැඩි ප්‍රෙයා්ජන ගන්න විදිය ගැන හිතන්නෙ නැති නිසා හුදෙක් යැපුම් කෘෂි කර්මාන්තය බවට පත්වෙලා තිබෙනවා. 

වෙළඳපොල හඳුනාගැන්ම..

සුද්දො තේ පොල් රබර් ගෙනාවට පස්සෙ ටිකක් ඇඟට දැනෙන වැඩකට සාර්ථක වුනේ කෙසෙල් වැවිල්ල විතරයි මට මතක විදියට. වෙනත් අපනයන බෝගයක් අලුතින් කරළියට ආවෙ නැහැ. වී ගොවීන්ට වී විකුනගන්න බැරිව අතිරික්තය ගබඩා වල පුස්කනකොටත් ආයෙත් රජය වී ගොවීන්ටම පෝර සහනාධාරය දෙනවා. ඒ පැත්තෙන් විශාලම තැන්වලින් වෙළඳපොල අනුව ගොවිතැන් පාලනය කිරීමක්වෙන්නෙ නැහැ. මේවා බලලා සමාරු හිතයි ඕවා හිතන තරම් ලේසිද කියලා. නමුත් මහ විසාල රටක් වගේම දියුනුව අතින් වැඩි රටක්වෙන අමරිකාවෙ ගොවින්ට ඕනි දේවල් හිතුමනාපෙට වවන්න බැහැ. ඒ කාලෙට අනුව රජයට අයිති සංවිධාන මගින් ගොවීන් අදාල වගා වලට පෙලගස්වනවා. 

අපේ ගොවියා කියන කෙනාට වුනත් වෙළඳපොලේ විකිනෙන හැටි ගැන ලොකු අවබෝධයක් තිබෙන පාටක් නැහැ. ගොවීන් පිරිසක් එකතු වෙලා තමුන්ගේ නිෂ්පාදන විශාල තොග බවට පත්කරගෙන කෙලින්ම විශාලතොග වෙලෙන්දන්ටම ලබා දෙනවා නම් එතනදි ගොවියාට ලැබෙන්නට තිබෙන මුදල වැඩියි. නමුත් අද බොහෝ ගොවියන් විකිණීම කියන කාරනේදි එන ඕනි එකෙක්ට යන ගාන්ට දීල දාන මානසිකත්වයක ඉන්නවා. ගොවියො සංවිධානය වෙලා තමුන්ට මේ ගාන ලැබෙනකල් අපි බඩු දෙන්නෙ නැහැ කියලා ඩිමාන්ඩ් කරන්න හැකියාවක් ගොවියන් ලබාගෙන නැහැ. අද තොරතුරු තාක්ෂණය දියුනු කාලෙ ගොවින්ට එකතුවෙලා සැබෑවටම සිල්ලර වෙළඳපොලේ එලවලු පලතුරු මිල සහ තොග විදියට ඔවුන්ට විකුනන්න වෙන මිල අතර පොඩි සම්බන්ධයක් තියාගන්න පුලුවනි. එහෙම හරි සූත්‍රයක් විදියට ගණනය කරගෙන තියාගන්න පුලුවනි නම් එන එන තොග වෙලෙන්දාට කියන ගාන්ට බඩු දෙන්න වෙන් නැහැ.

රජය පැත්තෙන් ආර්ථික මධ්‍යස්ථාන හරහා මිලට බලපෑමක් කරන්න හැකි වුනත් අද ආර්ථික මධ්‍යස්ථාන වල සිටින වෙලෙන්දන් සහ අතරමැදියන් ලොරිකාරයින් වෙන්කරලා හදුනාගන්න බැරි තරමට මැටි වෙච්ච ගොවියන් නිසා ඒ කාර්යය සාර්ථක වෙලා තියෙනවා කියල පේන්න නැහැ.

මහතැන් කිහිපයක් සරං කෙටි ඇදන් මඩ ටිකක් පුකේ ගාගෙන හරක් පස්සෙ ගිහින් ටීවී වල පෙනීසිටියාට ගොවිතැන දියුනුවෙන්නෙ නැහැය. ඒකට බිම් මට්ටමේදි ක්‍රියාත්මක වෙන වැඩපිලිවෙල් ආදිය ඕනි වෙනවාය කියල මහජනයා හිතට ගන්න ඕන. බිම්මට්ටමේ ක්‍රියාත්මක වැඩ කියන්නෙ උපාධිදාරින් යොදවල ඇට පැකට් ගෙවල් ගානෙ බෙදිල්ල වගේ සරල දෙයක් කියල හිතාගෙන ඉන්න ආර්ථික සංවර්ධන ඇමතිලා ඉන්න රටක මේ ලියන දේවලුත් අයියෝ යුනිකෝඩ් ගොඩටම ඇතුලත් වෙනවා ඇති.