කාශ්මීර හිමචල් ගමන 8 මනාලි දක්වා

 මේ අපි අද කතාකරන්නේ 2015 අගෝස්තු මස 13 වැනිදා ගිය ගමන් විස්තරය ගැන. අපි කටුක රාත්‍රියක් කටුක තැනක ගතකලා. ඒක අපේ ගමනේ නැවතුන අපහසුම තැන.අතරමගට එද්දි රෑ වුනා. නවතින්න තැනක් සෙට් වුනේනැහැ හරිහමන්. මම හිතන්නේ අපි බොහම කිට්ටුවෙලා හිටියා හොද  නවාතැනකට. ඒත්රෑ 9 විතර වෙනකල් එකදිගට ඇවිත් අපිට සෙට් වෙන තැන නවතින්න ඕනි කම තිබුනා. රියදුරාත් එතැන ඇරේන්ජ් කරලා දුන්නා. එතන පොඩි ටකරම් මඩුවක්.ඒ ටකරම් මඩුව හැම තැනකින්ම ටකරන් වලින් වහලා. ඒක ඇතුලේ ඇදක් තිබුනා විසාල එකක්. ඒකේ තමයි අපි ඉන්නට ඕනා. 

 උදේ නැගිට්ටා.රෑ නින්ද ගියේ නැහැ. යාලුවෙක්ට දෙන්නෙක්ට පොඩි අමාරු ආවා. හිසරදය කැරකිල්ල වගේ. මම හිතන්නේ තිබුන දැඩි ශීතල සහ නොගැලපෙන කාලගුණය නිසා වෙන්නට ඇති. කොහොම වුනත් අපිඒ ඇදේ පොදි ගැහිලි හොදට පොරවන්නිදා ගත්තා.රෑ මොනවද සද්ද වගයකුත් ඇහුනා. මෙලෝ බලු බල්ලෙක් නැති පලාතක සෙට් වුන නවාතැනක්.ඒක ලග නවාතැන් ගැනීම ටිකක් සීරියස් වැඩක්. 

 මේ ඉන්නේ අපි උදේ පාන්දර නැගිටලා බැලුවාම ලෝකේ පෙනුන විදිය. පාන්දර නැගිටලා ලෝකේ මෙච්චර ලස්සන වුනාට බොග දාන්න ගියාම පුක ගල් වෙනවා. අයිස් වගේ වතුර. ඒ වතුර වලින් අමාරුවෙන් අපි හෝදාගත්තා. සමහර යාලුවන් ටහරියට මල පිටවෙන්නෙත් නැහැ තියෙන තද සීතලට. මට එච්චර සැරටම අමරු වුනේ නැහැ.

 අපි නැවතුන තැන ඉන්න පවුලක පොඩි එකා උදේ වෙද්දිත් නිදි. මේ පොඩි මනුස්සයා ටිකක් චීන මොංගෝලි පෙනුම. පුංචි උන්ටනම් ලොේක කොහේ උන්නත් සෙල්ලමයි නිදාගැනීමයි නේ..ලොකු උන් එපැයි ළමයි ටික ආරක්ෂා කරගන්න වැඩකටයුතු කරන්න. මේ බ්ලැන්කට් එකේ නිදං ඉන්න පොඩි එකා ඉන්න තැනම කොටසක තමයි අපිට තේ බොන්න වාඩිවෙන්න ලැබුනේ.

 නූඩ්ල්ස් එකක් ඔව්..ඒක නූඩ්ල්ස් එකක් රුචා සහ රුචාගේ බිරින්දා බුදිනවා.තේ වතුරත් බිව්වා. අපිත් ඔ්‍ය වගේ ආහාර තමයි ගත්තේ. හොදට කෑවට පසසේ ටිකක් සීතල දැනෙනවා අඩු වෙනවා. අපි මතක විදියට පාන්දරම පිටත්වුනා.

 රෑ ගමනේදි කියන්නම ඕනි දෙයක් තියෙනවා. අපේ බෑග් එකක් වැටුනා. රියදුරාට අපි කලින් කිව්වත් පොර එච්චර කෙයාකලේ නැහැ. අවසානේ ඒවා වැටෙන සද්දේ අපිට ඇහුන නිසා ගොඩ ගියා. ආපහු හරවලා ගිහින් තද සීතලේ ගැහි ගැහි අපි වාහනේ උඩට තියලා බෑග් ටික ගැටගහා ගත්තා.

 මේ රෑ නෙමෙයි. මේ උදේ වෙලාවේ අතරමග කදුකරයේ තැනක නවාතැනක්. මෙතනදි අපි තේ වතුර හෝ උදේ කෑම ගත්තා. ඒ කඩේ ටිකක් සෙනගත් හිටියා. එතැනත් නවාතැන් ගන්න තැනක් වෙන්නට ඕනි. මේ නිල්පාට ඉටිරෙද්ද නිසා වටපිටාව පේනවා.

 මොනාහරි වේලෙන්න දාලා තිබුන දෙයක්. මේ දිහාවේ තැන තැන බැටලුවන් එලුවන් වගේ සතුන් හමුවුනා. දුඹුරුපාට කදු වැටි වල කලාතුරකින් තියෙන කොලපාට කොලයක් ඩැහැගන්න මුන් කදු උඩ බඩගානවා. මහ කටුක ජීවිතයක්. කමක් නැහැ ඒත් අවසානේ බැටලුවා මිනිසාගේ දිව පිණිස මස් වෙනවා ඇති.

 මේ ගමන් මග තුල මීටර 4000ට වැඩි තැන් කිහිපයක්ම පහු වුනා. ඒ වගේ තැන්වල අනිවා හිම සෙට් වෙනවා. මේ තැන් වල කදු උඩ හිම තිබුනාට පහල හරියෙත් පට්ට සීතලයි. වාහන ඒසී ඕනි නැහැ. ඒත් මේ පාරවල් වල තියෙන දූවිල්ල නිසා ඒ සී ඕනි වෙනවා. මොකද ජනෙල් අරගෙන ගියොත් දූවිලි පිටින් තමයි බහින්නට වෙන්නේ.

 මේ ගමනේදි මේ හරියෙදීමට මතක විදියට අපිගිය සෙවන් සීටර් කැබ් එක ලොරියක හැපුනා. ලොරියේ දොරේ තිබුන ටිකක් ලොකු ඇණයකට අපේ වාහනේ බෆර් එක හෝ ඉස්සරහ ලාම්පුව හරිය හිල් වුනා. ලංකාවෙ නම් ඒක වලි කිහිපයක් යන්න සිදුවීමක්. ඒත් මේ පාලුපාරේ ඒක වැදුනත් නොවැදුන ගානට දෙගොල්ලම හැරිලා ගියා. අපේ රියදුරන් වගේ ඉන්දියන්  බුවාල වාහන වලට එච්චර ලව් නැහැ.

 මනාලිකිට්ටු වෙන්න වෙන්න ටිකක් කොලපාට වෙනවා පාර දෙපැත්ත. කෙමෙන් කෙමෙන් අපේ රටේ නුවරඑළි දිහා තියෙනකදු මට්ටමට එනවා. ඒ එද්දි ටිකෙන් ටික හරක් වගාවන් සහ මිනිස්සු පේන්න ගන්නවා අපි හිතනවා අනේ තව ටිකකින් මනාලි සෙට් වෙයි කියලා. ඒත් අපි හිතනවාට වඩා මනාලි වලට දුර තිබුනා.

 මේ ටිකක් කලින් ගනිපු ජලාශයක්. උස තැන්වල කදුකරයේජලාශ වල ජලය නිල් පාටයි. නැතිනම් මේ විදියේ කොල පාටයි. ඒ ජලයේ තිබෙන මොනාහරි සංඝටකයක් නිසා එහෙම වෙනවා ඇති. මේ ජලතලා දැක්කාට ඒ ලගින්ගියා විතරයි බැහැලා බලලා යන්න අපිට කාලය ඉතුරු වෙලා තිබුනේ නැහැ.

 මේ ගමනේදී අපිපාන්දර නැග්ග වෙලේ පට්න කෑම කන තැනක් තියේනම් එතැන දක්වාම වාහනේ ඇතුලේ පැද්දි පැද්දි ගමනේම තමයි. ඉන් පස්සේ අපි එතැන ටික වෙලාවක් ඉදලා ආයේම යනවා යනවා ඉවරයක් නැහැ. ඇත්තම කිව්වොත් අපි දවස් හතරක් විතර එකදිගට ම ගමනේ.. ගමන් එපා වෙලා තිබුනේ. ඒත් ඉතිං අමාරුයිකියලා හැරයන්න බැහැ නේ. කොහොම හරි ගිහින් ඉවර කරන්නත් එපැයි..

 මේ අපි ඉන්නේ රොතෑන් පාස් වල. වින්ටරේහෙවත් දෙසැම්බර් ජනේරු කාලේදි මනාලි ඉදන් එන අය එන්නේ රොතෑන් පාස් දක්වා විතරයි. රොතෑන් වලින් උඩ යන්න ලැබෙන්නේ අපි ගිය ගිම්හාන කාලයේ තමයි.මේ රොතැන් පාස් වල අපි යද්දි වටේ හිම නැහැ. කුටියක් තිබුනා කුටියේ ඉන්නවා ඩැල් එකක්.ඒකට ගෑනුන්ට මෙන්සස් තියෙන දවසට යන්න බැහැල්ලු.පූසාරියාගේ නීතිනේ ඉතින්.. අපි එතැන නැවතිල වටපිට බැලුවා. කවදාකහරි වාසනාවකට ආයේ යන්න ලැබුනොත් වින්ටර් එකට ගිහින් ඔලුව දාලා එන්න ඕනිමේ රොතෑන් පාස්වලට. 

මම ගිය ගමන් සවාරි වලින් වැඩිම උසකට නැග්ෙග් මේ පාර. අපි මීටර 5000 ටච් කරන්න ඇති. පස්සේ කාලෙක මම නේපාලයේ කදු නගින්න ගියත් ඒ නැග්ගෙත් මීටර 4500ක් වගේ උසක්. උස එක්ක එන්ෙන් කටුක අත්දැකීමක්. ඒක විස්තර කරන්න අමාරුයි. කොහොම වුනත් ජීවිතේ ගිහිපු බෙහොම ඉක්මනින් ප්ලෑන් කරපු ලස්සන ගමනක්තමයි කාශ්මීර ගමන. අපි ගිහින් එද්දි නම් ආපහු යන්න ඕනි කිව්වට අපි 8 දෙනාගෙන් කාටවත් ආයේ යන්න ලැබුනේ නැහැ. ඉන් පස්සේ ටුවර් එකකට හරි දිල්ලි දිහාවට මම නම් ගියා නේපාල යන ගමන්.