සරණ වීමේ රසායනිකය chemistry of donation

මං කෙල්ලෙක්ට පෙරුවා ඉස්සර..අපි එයා රාජිකා කියල කියමු. කෙල්ල මට කැමති නොවී එයා රස්සාවට ගියාම වෙන කොල්ලෙක්ට කැමති වුනා. ලෝකයා කියන විදියට ඒ කොල්ලා උස සුදු ලස්සන කොල්ලෙක්. කාලාන්තරයක් ගත වුනා. ඒ රාජිකා මට අකමැති වුනාට ඉදලා හිටලා කතා කලා. ඒ කෙල්ලගේ පස්සෙන් යන කාලෙ මම ඒ ගැල්ලමයගේ පවුලට සමීප වෙල උන්නා. රාජිකා මොකක්දෝ පොඩි ගායන ස්ටාර් තරගෙකට ගියාම මම ඒකෙ රාජිකා හිටපු පින්තූරයක් අමාරුවෙන් හොයාගෙන ඒක ප්‍රින්ට් කරලා ලොකු කරලා ගෙදරට ගිහින් දුන්නා. ඒ වෙලාවෙ රාජිකාගේ පියා කියලා තිබුනා ඒක රාමු කරන්න ඕනි කියලා.

අහෝ ඛේදයකි එයාගේ තාත්ත මලා. අඬ අඬ කෙල්ල මට මලගෙදර කිව්වා. මට ඒකෙ කිසිම අලුත් ගතියක් තිබුන් නැහැ. මට දැනුනා ඒ ගැල්ලමයාට තාත්තා හදිසියේ නැතිවීමේ වේදනාව. ඒත් මම මල ගෙදර පැත්තෙවත් ගියෙ නැහැ. මොන හේතුවකට හරි මම නොයන්න තීරණය කලා. අවුරුද්දක් විතර කතා කරන්නෙ නැතිව ඉදලා පස්සෙ කතා කලා. දැනුත් ඉදලා හිටලා කතා කරනවා. ඇයි එහෙම තීරණයක් ගත්තෙ කියලා මට හිතාගන්න බැහැ. ඒත් හිතේ යටින් ඇත්තෙ මගේ ආඩම්බර කමයි කියලා මට හිතුනා.

එවෙලෙ මට හිතුන දෙයක් තමයි “දැං එයා යාලුයි. යාලු කොල්ලත් එක්ක වැටි වැටි ඇගේ එල්ලෙමින් අඩමින් ඇති,දැන් එයා යාලුවෙලා කොල්ලත් එක්ක ඉද්දි මට ඒ මලගෙදර නාට්ටියෙ ලැබෙන චරිතෙ මොකද්ද? වරක් පෙරණ ලද පෙම්වතා. සික්. මිනිස්සු සමාරු මාව පෙන්නලා ඒම කියාවි. වරක් පෙරන ලද පෙම්වතා..හරියට අරක්කු වගේ. ඇත්තම කිව්වොත් වරක් නෙමෙයි මම දෙතුන් වතාවක්ම හොදට පෙරන්නත් ඇති. “ ආන්න ඒ ලෝකාපවාදය මගේ හිතේ දෝංකාර දුන්නා. කොහෙද යන රිලවෙකුට මම සෙකන්ඩ් වෙනවා කියල අදහස සිතේ ඇතිවුනා. අවසානේ මම මලගෙදර නොගිහින් කුප්පයෙක් බවට පත් වුනා.

ඒක ඉවරයි. මේක කිව්වෙ මම සාන්තුවරයෙකුත් නෙමෙයි ගමේ කොල්ලෙකුත් නෙමෙයි කියල පෙන්වන්න. නැත්තං මේව බලන මිනිස්සු සැබෑ ලෝකෙ නැති චරිතයක් මවාගෙන පස්සෙ කාලෙක වන්දනාමාන කරාවි.

රසිකා කියන්නෙත් දාපු නමක්. රසිකා මට හමුවුනේ හරිම අහම්බෙන්. වෙඩින් එකකට ගිහින් ගෙදර එද්දි මට බස් එකේ කෙල්ලෙක් ගාව සීට් එකක වාඩිවෙන්න ලැබුනා. කෙල්ල මදක් මහත මදක් ලස්සන කෙනෙක්. ඒ වෙලේ වෙඩින් එකෙන් බීපු බ්‍රැන්ඩි කාලක් විතර මයේ ඇඟේ වැඩකලා. වීදුරු හතර පහක් බිව්වට වැඩිය බොන්න බැරි නිසා දෙක තුනෙන් වෙරි වෙනවා. පස්සෙ කාලෙක මා විසින්ම හොයාගත් විදියට මට බොන්න බැහැ. බොනකොට මහ කටුක රහක් එනවා එතනෝල් වලින්. බියර් හැර වෙන කිසිම සැර ජාතියක් මට විනාඩියක් කටේ තියං ඉන්න අමාරුයි. ඒ නිසා මම බීම අඩු කලා. ඒත් සමාර තැන්වල බීල හෑවා. ඒව අතුරු කතා.

ඇඟ ඇතුලෙ දිව්ව බ්‍රැන්ඩි කාලයි. මායි. ළඟින් කෙල්ලෙකුත් වාඩිවෙලා. ආයිස් අම්මා ගුන්ඩු. බස් එක ටික දුරක් එනකොට මට බ්‍රැන්ඩි මතටම නින්ද ගියා. ඔන්න ටික දුරක් එනකොට දැක්කෙ දුර නෑ වෙන ඇන්ටියෙකුත් පස්සෙ සීට් එකක. ගොඩක් පස්සෙ එකක. කමක් නැහැ හිනා වෙන්න ගියොත් කරදරයි. මං නොදැක්ක වගේ උන්නා. බිව්වට වැඩිය ගඳ නැහැ. ඉදලා හිටලා ටිකක් ඔක්කාර ගතියකුත් එනවා.

අත් දිග සර්ට් එක ඇඳල සෝක් කලිසං සපත්තු මේස්. කෙල්ල මාව කලිං දැකල නැහැ. රසිකා දන්නෙ නැහැ මම නෝමල් ඉන්න විදිය. ඒනිසා එයාට මාව ඇබ්නෝමල් කියලා පෙනුනෙ නැතුව ඇති. හනී මේ යකා ඒ සී කරපු කන්තෝරුවක වෙන් ඇති ඉන්නෙ. ඒකනේ මෙච්චර දාඩිය දාන්නෙ කියලත් හිතන්න ඇති.

කෝමහරි ටෝක් කලා. මුලදි කිසිම ටර්න් එකක් ලැබුන් නැහැ. නම ගම කැමපස් එක විස්තර කතා කලා. ඇත්තම කිව්වොත් ඉස්සලේල කැම්පස් එක ඉන් පස්සෙ ගම අවසානෙ නම අහගත්තෙ මට බහින්න තියෙන තැනටත් කිට්ටුවට ආවම. හුටා. කෝ කෙල්ලගේ නොම්බරේ. ඒ වෙනකොට බොහෝම ජනප්‍රිය වුන මගේ විසිටින් කාඩ් ටික ප්‍රින්ට් කරල නැහැ. ඒ නිසා දෙන්න එකක් තිබුන් නැහැ.

ඔයාට මොකටද මගේ නම්බර් එක? ඔයා දන්නෙත් අදමයි? මගේ පෝන් එක වැඩ කරන් නැහැ. ..වැඩක් නැහැ ඔයාට මගේ නම්බරෙ.. ඔය වගේ උත්තර වට කිහිපයක් ම එයාගෙන් ගියා. මල කෙලියයි මං බහින හෝල්ට් එක පහුවෙලා. ඒත් මම ගානක් නැතුව වෙරිමරගාතෙ දෝ මන්දා කෙල්ලගෙන් නොම්බරේ ඉල්ලලා පොරේ. එයා නොම්බරේ දුන්නා. ඒ වෙලාවෙ ඇගේ වැඩකල බ්‍රැන්ඩි කාල නැත්තං මං කෙල්ල එක්ක කතා නොකර, කෙල්ලගේ අතේ නොවැදි, නම ගමවත් අහන් නැතුව සිල් පූසා වගේ යනවා. නමුත් ඒ වෙලාවෙ වැඩකරපු මැජික් අරිෂ්ඨේ ආනුභාවයෙන් බස් එකේ අනික් උන් හිටියත් නොහිටියා කියලා හිතාගෙන අප්‍රතිහත ධෛර්යෙන් වැඩකරපු මට නොම්බරේ ලැබුනා.

ඒක අරං මං ඊලග හෝල්ට් එකෙන් බැහැල අනික් පැත්තට යන බස් එකක ගෙදර ඇවිත් කෝල් කලා. හරි නේ..ඇත්තම නම්බර් එක තමයි දීල තිබුනෙ.

රසිකා හරිම අහිංසකයි. බොක්කෙන්ම අහිංසකයි. ඔය විදියට හෝ මොනම විදියකට අපි කෙල්ලෙක් අදුන ගත්තත් අපිව කඩේ යවන්න හදනවා. කෙලින්ම හෝ වක්‍රව හෝ. ඒ අතින් රසිකා මැක්සා.එයාට මැසේජ් ගහන්නවත් සල්ලි නැහැ පෝන් එකේ,කිව්වම මම රුපියල් විස්සක ලෝන් පාරක් යැව්වාම එයාට සල්ලි ලැබුන සැනින් අර විස්ස ආයිම එවුවා. මට පුදුම හිතුනා. අනුන්ගෙන් ගන්න රුපියලක් වත් එයා තියාගන් කැමති වුනේ නැහැ.
ඉන් පස්සෙ රසිකා හමුවුනා. කතාකලා. මම එයාගේ කැම්පස් එකට ගියා. වැඩ ටිකක් ගියා. ඒ එක්කම එයාට බෝයි පෙන් කෙනෙක් ලැබුනා. රසිකා මා එක්ක කතා කරන එක අඩුවුනා. කිහිපවතාවක් හමුවෙලා වෙන්වෙලා තිබුනට රසිකා කාලයක් යද්දි මගේ මතකයෙන් අමතක වෙලාම ගියා.

මේ ලගදි රසිකා ආයිත් කතා කලා. විස්තර එහෙම ඇහුවා. එයාගේ හිතේ මං බැඳලා කියලා. හපොයි දෙයියනේ..!! මං හිතුවා එයා බැඳලා කියලා.. එහෙමත් වෙලා නැහැ. දැන් පරණ කොල්ලත් නැහැයි කියල තමයි කිව්වෙ? දැන් පාඨකයා හිතනවා ආහ්..දැන් හොඳයි..ගොනා පොල්පැලේට හැරෙන්න ඇති කියලා. ඒත් එහෙම වුනේ නැහැ. ගොනා අඹේවෙල පොල්පැලේ කුරුණෑගල. ඉතිං කෝමද සෙට් වෙන්නෙ?

කෝමද ඔයාට ඔයාලයි ගෙදර අයට තාත්තට හෙම? තාත්ත අසනීපෙන් හිටිය නේද? මම සුවදුක් අහන්නට සැරසුනා. තාත්තට නම් ඒ තරං හොදකුත් නැහැ ලොකු පස්නෙකුත් නැහැ. අපේ මල්ලිට පොඩි ප්‍රශ්ණයක් වෙලා වකුගඩු අමාරුවක්. එයාට කාලෙක ඉදන් තිබුනා. දැන් වකුගඩු මාරු කරන්න වෙලා. අම්ම වකුගඩුවක් දෙනවා. ලොකුවට බයවෙන් දෙයක් නැහැ කියල දොස්තරල කියන්නෙ. අනේ මන්ද. මොනව කතාකරනවද මන්දා ඔයාත්. මං මානසිකව වැටිල නැහැ. ඔයා හැමෝටම කියන බයිල මටත් කියන්න එන් එපා. මේ කලිං කිව්වෙ මම එයා එක්ක කතා කරද්දි මම අහපු පස්න වලට එයා දුන්න උත්තර.

වැඩේ සක්සුදක් සේ පැහැදිලියි. අම්ම කරන්නෙ ගාමන්ට් රස්සාව. දුවට උගන්නල කැම්පස් යැව්වා. දුව කලේ ආට්. ඒ ඇඹිලිපිටියෙ ඉදලත් දුර ගමේ ඉන්න කෙල්ලෙක් ආට් නැතුව වෙන මොන වලාමක් ඉගෙන ගන්නද? තව මල්ලි කෙනෙක් ඉන්නවා. මල්ලි ඒ ලෙවල්. එයාතමයි දැන් ලෙඩා. දැන් මෙයා කැම්පස් ෆයිනල් ඉයර්. රසිකාගේ තාත්තට ත් මොකද්ද අමාරුවක් නිසා එකතැන. ලොකු රස්සාවක් කරන්න බැහැ. ලොකුවට සල්ලිය බාගෙ තියෙන මිනිස්සු නෙවෙයි.

වකුගඩු ලෙඩෙක් සහ එයාට වකුගඩුව දෙන්න ගෙදරම කෙනෙක්. ඒ කියන්නෙ ලෙඩ්ඩු දෙකක් එක ගෙදර. මේ වගේ වෙලාවට නෑයො යාලුවො සාමාන්‍යෙයන් ඈත් වෙනවා. සල්ලි දෙන්න පුලුවන් අයත් දෙන්න පුලුවන් අඩුමගාන පුදලා අයින් වෙනවා. මේ වගේ ජීවිත පද්ධති එක්ක සමීප ආස්සරයක් තිබුන, ඒ වගේම පසුබිමක් එක් කාලෙක අපේ ගෙදරත් තිබුන නිසා මට ඒ ගෙදර දැන් පවතින තත්වය ටිකෙන් ටික වැටහෙන්න ගත්තා.

ඒක මතක් කරන එක මට හරි වේදනාවක්. සමාර අයට මේවා සිද්දි විතරයි. ඒත් අවාසනාවට මට සිද්ද වුන එකක් වගේ හරිම මෙව්වා එකක් දැනෙන්න ගත්තා.ඔපරේෂන් එක කරන්නෙ ආන්ඩුවෙ ඉස්පිරිතාලෙ. ඒත් හදිසියෙ ගන්න බෙහෙත් වලට ලක්ෂ තුන හතරක් ඕනි වෙනවා. මං කියල මොනව කරන්නද? ඊලග පාර පඩිගත්තම මම රුපියල් දහදාහක් විතර දීල දානවා කියලා තීරණය කලා.

ජනාධිපති අරමුදලේ ගානක් ලැබේවි. එයා වැඩකරන ගාමන්ට එකෙනුත් පොඩි ගානක් ලැබෙයි. යාලුවො නෑයො හෙමත් ගානක් දෙයි. මොකුත් නැතිවුනොත් කණ කර උගස් තියල සල්ලි මදි නිසා ගෙවල් දොරවලුත් උගස් තියාවි. පස්සෙ කාලෙක රසිකාත් අවුරුදු ගානක් රස්සාව කරලා අර ගේයි ඉඩමයි බේර ගනීවි.

මේ සිදුවීම දැන් සති දෙකක් තිස්සෙ මගේ හිතේ කැරකෙනවා. හැම දෙයක්ම ඒ සිද්දිය හරහා දකින්න පුරුදු වෙලා. හරියට පොඩිකාලෙ අපි කැමති දෙයක් අරන් දුන් නැති වුනාම දවස් ගනන් ඒක ගැන කම්පනා කරලා අම්මලට ඒකට සල්ලි තියෙනවා මේකට නැහැ. තාත්ත එයැය්ට අලුත් සරමක් ගත්ත මට කැප් එකක් තමයි එයැයිට අරං දෙන්න බැරි. කියාල පොඩි කාලෙ අපි තාත්තල දේකට බෑ කිව්වම සන්සන්දය කරලා හිතනවා. මාත් ඒ වගේ තැනකට ඇවිත්.

වෙන යාලුවෙක් සල්ලි එකතුකරලා දුෂ්කර පැත්තක විහාරයක් හදන්න අදහසක් ගැන කිව්වා. මං ඒකට බැන්නෙ “තොපේ ඔය ගඩොල් ගොඩවල් හදන එකට මම වචනයකින් වත් උදව්වක් දෙන්නෙ නැහැ‘‘ කියලා. මට අනුව පංසල්,පල්ලි,කෝවිල් හදන එකට වඩා අසරණ මිනිස්සුන්ට පිහිට වෙන්න පුලුවන් අවස්ථා වලදි ඒම කරන එක හොඳයි. ඒක මානසිකවත් වැඩිපුර සතුටක් ගේන වැඩක්.