ගොවියාගේ කටද වැඩියෙන් ලොකු

පතෝල වගාවට ආධාර දෙන්නේ නැහැ. කවුරුත් පතෝල වගාව ගැන බලන්නෙත් නැහැ. පතෝල විතරක් නෙමෙයි වී හැර වෙනත් එලෝලු බෝග තියෙද කියලා ආන්ඩුවට වගක් නැහැ.

අපේ අයියා දෙවැනි පාරත් වැසි නැතුව පතෝල,වැටකොළු පිපිඤ්ඤා වගාව පාඩු කරගත්තා. ඈත ඉදන් වතුර ගහන්න ඩීසල් වලට සල්ලි යනවා. මැෂින් වලට සල්ලි යනවා. අපේ තාත්තගේ අදහස වෙන්නෙ ඒ විදියට ගොයි තැන් කරන එක ඇඟට ව්‍යායාම වලට නම් හොදයි. වතුර බට කර තියං මැස්ස වටේ ඇවිදින්න බට එලන්න ලැබෙන එක ලොකු ව්‍යායාමයක් ඇඟට. ඊට අමතරව ආර්ථිකමය වශයෙන් වාසියක් නැහැ. ඩීසල් වලටයි මැසින් වල ගෙවෙන කෑලි දාන්නයි ගියාම වතුර ගහල පහතරට එලවලු වගාව කරනවා කියන්නෙ ලාබ වැඩක් නෙමෙයි. දැන් අපේ වගා කරපු අයියා වගාව ගැන ඒ තරං උනන්දුවක් නැහැ. මිනිහට මොකක්ද ඉදිකිරීම් වැඩබිමක් ලැබිලා. දවස් කුලියට එතන වැඩ. සල්ලි ලැබෙනවා කියල බොහෝදුරට සුවර්. ඒක නිසා බීජ,තෙල් පෝර එක්ක ඔට්ටු අල්ලලා පරදිනවාට වඩා අර දවස් කුලියට වැඩට යන එක ලාබයි.

අපේ අයියා ගොයිතැන අතෑරලා කුලියට වැඩ කරන්න යන එක මට අවුලක් නැහැ. අපේ තාත්තටත් ඒක සැනසීමක්. නැත්තං අයිය පාඩු ලබන ගාන්ට තාත්තතටත් පාඩු සිද්ද වෙනවා නෙව.  ලාබ ලැබෙන්නෙ නැත්තං නිකං එක්සයිස් එකට ගොයිතැන් කරල ජීවිතේ ගෙනියන්න හැකියාවක් අයියට නැහැ. ඉතිං එයා අර ඉදිකිරිම් වැඩට යන්න ඇත්තෙ ඒ නිසා. එතනදි අපේ පැත්තෙ වවන පතෝල වැටකොලු වගාව අපේ අයිය නැති නිසා නැතිවෙල යන්නෙත් නැහැ. ඒ වගේම අපේ එලෝලු වගාව දියුනු කරන්න ආන්ඩුව අපිට සල්ලි දෙන්න ඕනිය අපේ බෝග රක්ෂණය කරලා වන්දි දෙන්න ඕනය කියලත් අපිට හිතෙන්නෙත් නැහැ. මොකද මේ සෙල්ලම අපේ තාත්ත ගොයිතැන් කරන කාලෙදිත් වුනා. එතකොට තාත්ත නම් කාගෙවත් කුලි මලි වලට ගියේ නැහැ. එයා කාලෙට තැටිය මාරු කරනවා. එක්කො ඒ කාලෙට ගෙවල් හදන්න පටන් ගන්නවා. නැත්තං ගැඩොල් කපනවා. නැත්තං අඩුතරමෙ අලුතින් වගාවට ඉඩමක් සුද්ද කරන වැඩක් හරි කරනවා. සාමාන්‍යෙයන් අස්වැන්නත් එක්ක ගත්ත ආදායම ඔක්කොම විනාස කරගෙන මුදලාලිට දත නියවන තුන්වෙනි පංතියේ ගොවියෙක් නොවුන අපේ තාත්තා ලඟ හැමදාම අස්වැන්න ඉවර වුනාම ඊළග කන්නය වගා කිරිමට සැලකිය යුතු මුදලක් අතේ ඉතිරි වෙලා තිබුනා.

ඒ දවස්වලත් මේ දවස්වලත් එලවලු ගොයියා සහ ගොඩ ගොයියාට වඩා වී වවන ගොයියා විසාලයි කියල සමාජය සැලකුවා. වී වවන එකාට පස්ට සැලකිලි. කොටින්ම වී වවන ගොයියා බත් දෙන පියවරු අනම් මනම් වැල් බයිලා වලිනුත් හදුන්වනවා. නාට්ටි සංදර්ශන වලටත් ගන්නෙ මීහරක් සහ ගොවියො. එලවලු වවන ඉරිඟු වවන ගොඩ ගොයියා ගැන වැඩි සැලකිල්ලක් නැහැ. පෝර සහනාධාරෙ වුනත් දෙන්නෙ මඩ ගොයියට විතරයි. මොකද ගොඩ ගොයියට රජ වෙන්න කලිං හෝදගන්න මඩ නැහැ. තියෙන්නෙ උදැල්ලට කැපිලා ඉපිලෙන දූවිල්ල විතරයි. ණය කපාහැරීම් ආදියදි වුනත් මඩ ගොයියාට එක ලැබෙනවා. බිත්තර වී ලබාදීම, වී මිලදී ගැනීම, තාක්ෂණික උපදෙස් දීම වගා පාලුවලට වන්දි දීම වගේ ගොඩක් දේවල් වී ගොයියාට ලැබෙනවා. මේ අතින් බටු ගොයියා, කරිවිල ගොයියා, පතෝල ගොයියා ඉරිඟු ගොයියා ආදින් ගැන ආන්ඩුවට අමතකම වෙලා ගියා.

ඇමරිකාවෙ වගා කරන ගොයියන් පිරිස සමස්ථ ජනගහනයෙන් සියයට 4යි. නමුත් ඇමරිකාව තමුන් වවන බෝග ජාති අතිරික්තයක් තබාගෙන වෙන රටවලටත් අපනයනය කරනවා. ලංකාවෙ ගොවිතැන් කරන පිරිස සමස්ථ ජනගහනයෙන් සියයට විස්සක් විතර. ඒත් අපේ රටේ තාමත් සහල් පිටරටින් ගෙන්වන්න වෙනවා. ඒ වගා කරන සියයට විස්සක විතර පිරිසෙන් විශාල ප්‍රමාණයක් වගා කරන්නෙ එදාවේල ටුවර්ස්. ඒ කිව්වෙ අර එඩේර යුගයෙන් පස්සෙ ආපු මුල් ගොවියුගේ ස්ටෙප් එකට. යැපුම් කෘෂිකර්මාන්තය. අස්වැන්න ලබාගන්නවා කනවා බොනවා නානවා සල්ලි ඉවරයි.. 

රයිගම හන්දිය කියල බ්ලොග් එකක හීනටිකරණය කියලා ලිපි පෙලක් යනවා. ඒකෙනුත් ඉතාම වැදගත් දත්ත විස්තර සහිත කදිම විස්තරයක් යනවා ලංකාවේ කෘෂිකාර්මික මත ගැන..

දැන් අපි බැලුවොත් ලංකාවෙ ඔය පෝර නිකං වගේ දීල වතුරත් දීල හදන වී වලට මොකද වෙන්නෙ කියලා. මේ දවස්වල නම් ගොයියට හොදයිලු.. වී මිල රුපියල් 40-45 ක් විතර වෙලා කියලා දිවයින පත්තරය දිණමින පත්තරය වගේ ඒවායේ තිබෙනවා. මට නිකමට හිතුනා ඉන්දියාවෙ හාල් මිල බලන්න. මේ තියෙනවා ආලිබබා කියන අඩවියෛ් විස්තරේ.. සහල් මෙට්‍රික් ටොන් එකක් ඇමරිකානු ඩොලර් 300-360 අතර මිලකට ගන්න පුලුවනි. අපි ටොන් එක 330යි කියල හිතමු එතකොට 330*130/1000= 42.50 ඒ කියන්නෙ ඉන්දියාවෙ හාල් කිලෝ එකක් ඉන්දියාවෙ වරායෙන් අපිට ශ්‍රී ලංකන් රුපියල්  42.50/=ට ගත හැකි.

මෙතැනදි සරලවම බැලුවාම ලංකාවෙ වී කිලෝවක මිලයි ඉන්දියාවෙ හාල් කිලෝවක් අපනයන කරන මිලයි සමානයි. ලංකාවෙ හාල් කිලෝවක සාමාන්‍ය මිල මේ වනකොට රුපියල් 65/= ක් වගේ වෙනවා. මම කතා කරන්නෙ මිලදී ගැනීම ගැන නෙමෙයි. අපිට සහල් අතිරික්තියක් ඇවිත් අපිට සහල් අපනයනය කරන්න අවස්ථාවක් ආවොත් ලංකාන්ඩුව කාටද හාල් දෙන්නෙ? ඉන්දියාවෙන් හාල් ගන්න පුලුවන් ගාන්ට අපේ රටේ වී මිලදී ගන්නවා. එහෙම නම් අඩුතරමෙ හාල් කිලෝවක් ලංකාවෙන් අපනයනය කරන්න වෙන්නෙ රුපියල් 50ට විතර. ඕක කරන්න පුලුවන්ද? එතකොට ලංකාවෙ වැරදිලා හරි සහල් අතිරික්තයක් ආවොත් පාඩු සිද්ද කරගෙන අපිම කනවා හෝ කුකුලන්ට කන්න දෙනවා හැර වෙන විකල්පයක් නැහැ. 

වී මිල වැඩිවුනාම අපේ රටේ මිනිස්සුන්ට පොඩි චූන් එකක් යනවා. ඒ තමයි ආනේ ගොවියන්ට සරු හෙටක් ලැබෙනවා කියලා. ඒත් එක්කම මතක් කරගන්න ඕනි අපෙ දිවයින පුවත්පතේ ඒ නිවුස් එකේම පහල තිබුන කෑල්ලක්..“ජංගම දුරකථන කාඩ්පතකට දිනකට රුපියල් 100 ක්‌ ගෙවන්නට පුරුදු වී සිටින අපේ අයට පවුලකට වේලක්‌ කන්නට හාල් කිලෝවකට රුපියල් 100 ක්‌ ගෙවීමට නම් අරුමයක්‌ නොවේ.“ 
 ඉතිං ආයිබොන්ඩ ඉන්දියන් හාල් රුපියල් හැට හැත්තෑවට කන්න පුලුවන් කම තියෙද්දි අපේ රටේ ගොවියා වෙනුවෙන් සහ ආඩම්බ්‍රකාර කෘෂිකර්මාන්තයේ වගකිව යුත්තන් වෙනුවෙන් අපිට ඉස්සරට හාල් කිලෝව රුපියල් සීයට කන්නත් වේවි. 

සාදු සාදු සාදු.. !!ඉතිං පිංවතුනි මේ සංසාර ගමනෙදි වෙනස් වෙන්නෙ නැති දෙයක් නැහැ. හාල් මිල වැඩිවුනා කියලා ඒ ලබපු මහා ජයග්‍රහනයත් අපේ මව්බිමත් පාවා දෙන්න අපිට පුලුවන් කමක් නැහැ. වේලක් හැර වේලක් වළඳලා හරි අපි මේ අයව ආරක්ෂා කරමු. 

සමරිය :- ආන්ඩුව වී වවන ගොවීන්ට පෝර සහනාධාරය දෙයි. වාරිමාර්ග ආදිය නොමිලේ නඩත්තු කරදෙයි. අවසානයේ වී මිලදී ගැනීමද කරයි. එසේ වුවද දැනට වෙළඳපොලේ වී කිලෝවක් රුපියල් 40කි. මෙසේ රුපියල් 40-45ට ගන්නා වී කිලෝවක් හාල් බවට පත් වන විට වෙළඳපොලේ සහල් මිල රුපියල් සියය දක්වා ඉහල යා හැක. සැබැවින්ම ආණ්ඩුව දෙන සහනද වී මිලට එකතු වුනහොත් වී කිලෝවක නියම මිල රුපියල් 50ක් විතර වේ. ඉන්දියාවේ හාල් ලංකාවට වඩා ලාබය. ආසන්න වශයෙන් ලංකාවේ වී කිලෝවක මිල සහ ඉන්දියාවේ හාල් කිලෝවක මිල සමානය. ඒ අනුව අපේ රටේ සහල් වල නිශ්පාදන වියදම ලෝක මට්ටමට වඩා බොහෝ වැඩිය. අපිට නැවතත් පැරකුං යුගයේ මෙන් හාල් අපනයනය කල හැකි බවක් පේන්නේ නැත. එබැවින් පැරකුං රජතුමා දෝතින් ගෙන කෑමට බලා සිටින, ගස්ලබු කෑල්ල ඉවත් කොට ඔහුට සාටකයක් ඇන්දවීම සුදුසු වේ.