සල්ලි

දකුණු කොරියාවෙ රැකියාවක් ලැබෙන කෙනෙකුට ලංකාවෙ සල්ලි වලින් රුපියල් ලක්ෂ තුනක් ලැබෙනවා. රුපියල් ලක්ෂ තුනක් රස්සාව ලැබෙන්නෙ කම්කරු සහ ජරා සහගත රැකියා වලට. එතකොට එහේ වැඩකරන දොස්තර මහත්තයෙක් ඉංජිනේරු මහත්තයෙක් මැනේජර් මහත්තයෙක් කීයක් විතර පඩි ගන්නවා ඇතිද? සාමාන්‍ය යෙන් මමහිතන විදියට නම් ලංකාවෙ සල්ලි වලින් රුපියල් ලක්ෂ විස්සක් වත් මාසෙට ඒ වගේ ශ්‍රේණි වල අයට ලැබෙනව ඇති.

අපි සරලව හිතුවොත් ලංකාවෙ පුද්ගලික සහ රාජ්‍ය ආයතනයක සම්පූර්ණ ආදායම රුපියල් ලක්ෂ 3ක ආදායමක් ලබන අය කී දෙනයි ද ඉන්නෙ?

සමහර රැකියා අනුව ගසාකෑම්, අල්ලස් ගැනීම්, වංචා කිරීම් ආදී සියලු විශ්වකර්මයන් දාලත් මේ වගේ ලක්ෂ 3ක ආදායමට යන්න බොහෝ රාජ්‍ය සහ පුද්ගලික අංශයේ අයට හැකියාවක් නැහැ.

ලංකාවෙත් ඉහල මට්ටමේ නිළධාරින් ගේ මාසික ආදායම රුපියල් ලක්ෂ විස්සක් විතර වෙනවා ඇති. කොමිස්, අල්ලස්, සන්තෝෂම් ආදියත් එකතු වුනාම ඒ අයට ලක්ෂ විස්සක් ඉපයීම කරන්න පුලුවන් ඇති. ඒ වගේ රැකියාවක් ලබාගන්න සහ ඒ වගේ කොමිස් ගහන්න ලංකාවෙ සාමාන්‍ය වැසියෙක්ට ලේසියෙන් බැහැ. අධ්‍යාපනික සුදුසුකම් වගේම දේශපාලනික සම්බන්ධතාවයන් ඒ වගේ දෙයකදි ඉදිරියට එනව ඇති. සියලු වැඩකිඩ තුලින් තමයි මාසෙකට ලක්ෂ විස්සක ආදායමක් තමුන්ට ලැබෙන්නෙ.

අපි දැන් කොරියන් තත්වෙ බලමු. එහේ ලේබරයෙක් රුපියල් ලක්ෂ 3ක්-4ක් හොයන කොට අනිවාර්යෙන් ලොකු මට්ටමේ මැනේජරයෙක් රුපියල් විසිලක්ෂයක් කිසිම අමාරුවක් නැතුව ගන්නවා. සමහර විට ඒ අයටත වෘත්තිය සහ අධ්‍යාපනික සුදුසුකම් හැර වෙනත් කඩේයන සුදුසුකම් නැතුවත් ඇති. එතකොට මෙහේ දාහක් ගැට ගහලා කොමිස් වන්දනාවෙන ගිහින් ගන්න ලක්ෂ විස්ස කොරියාවෙ මැනේජර් කෙනෙක්ට නිකම්ම ලැබෙනවා.

දොස්තර රස්සාවක් වුනත් පොඩ්ඩක් හිතන්න. කොරියාව වගේ දියුනු රටක දොස්තරෙක් ගන්න පඩිය මෙහෙ සල්ලි වලින් රුපියල් ලක්ෂ 15ක් විතර වෙනවා. මෙහෙ දොස්තරලත් ඒ ගාන හොයනව ඇති. නමුත් උදේ ඉදල ඉස්පිරිතාලෙ ගිහින් ලෙඩ්ඩු ලෝඩ් එකක් බලල හැන්දෑවට රෑ වෙනකල් චැනල් කරන වාසනාවන්ත දොස්තර මහත්මයෙක්ට තමයි ඒ අවස්ථාව ලැබෙන්නෙ. නැත්තං සාමාන්‍ය දොස්තර මහත්මයෙකුට ලැබෙන මුලු මාසික ආදායම රුපියල් ලක්ෂ 3-4ක් විතර වෙනවා ඇති කියල තමයි මට හිතෙන්නෙ. අන්තිමේ ලංකාවෙ චැනල් දොස්තර මහත්තුරු සල්ලි හෙව්වත් එයාලට තියෙන කාර්යබහුල කම නිසා සල්ලි වියදම් කරන එකත් ලොකු ගැටලුවක් වෙලා ඇති කියලත් හිතෙනවා.

ලංකාවෙ දක්ෂ නිළධාරියෙක්ට වුනත් පුද්ගලික හෝ රාජ්‍ය අංශයේදී පැවැත්ම ඇතිකරගන්න වෙනමම දේශපාලන ධාරාවකට අනුගත වෙන්න සිද්ද වෙනවා. ඒක මානසිකව ලේසි වැඩක් නෙමෙයි. සමහර විට වාර්ථා විස්තර ආදිය සම්පාදනය කරන්න වෙන්නෙ තමුනගේ උවමනාවට සාධාරන විදියට නෙමෙයි. ලොක්කා මේකට ආස වෙයි කියන අනුන්ගේ කෝණයකට. ඒක සරල දෙයක් නෙමෙයි. මනසට වෙහෙසකාරි දෙයක්. ඉතිං එහෙම කෙනෙක් විසාල වැටුපක් ගත්තත් ඒ තනතුරේම දියුනු රටක කෙනෙක්ට වඩා ලොකු මානසික කැපකිරීම් කරන්න සිද්ද වෙනවා. සමහර වෙලාවට අද්‍යාපනික පසුබිමකින් එලියට ආපු නැති අය ඉදිරියේ ඉතාම කැත විදියට නෝන්ජල් වෙන්න සිද්ද වෙනවා.

මට කියන්න ඕනි වුනේ

ලංකාවෙදි දූෂිත නිළධාරින් සල්ලිගොඩක් හොයනවා තමයි. නමුත් ඒ ලබන සල්ලිය ඉතාම ලේසියෙන් දූෂිත නොවන සංවර්ධිත රටක ඒ මට්ටමෙ ්නිළධාරියෙක් ගන්නවා.

යම අයෙක් ඉතා ඉහල නිලයක සිට ඉහල ආදායමක් ගන්නට නොයෙක් ආකාරයේ අයුතු මාර්ග සොයාගත්තද ඒ මාර්ගවල දිගින් දිගටම යෙදීම සමාජිය සහ මානසික ගැටළු පුද්ගලිකවම ඇතිකරන තත්වයක් වෙන්නත් පුලුවනි.

මෙහෙම කිව්වම කෙනෙක්ට හිතෙන්නෙ පුලුවන් ලංකාවෙදි සල්ලි වලට තියෙන වටිනකම ගොඩක් වැඩියි. ඩොලර් දෙදාස් පන්සියක් එංගලන්තෙ වටිනකමට වඩා බොහොම වැඩියි ලංකාවෙ වටිනකම කියලා. ඒක ඇත්ත වෙන්න ඇති. නමුත් කාර් එකක්, කැම්ර් එකක්, විදුලි උපකරණයක්, පරිඝනකයක්, හොඳ ජාතියක ඇඳමක් ආදී බොහෝ බොහෝ සුඛෝපබෝගී භාන්ඩ ජාත්‍යන්තර වෙළඳපොලට වඩා ලංකාවෙදි මිල අධිකයි.

මිනිස්සුන්ගේ සමාජීය, ජීවන රටාව දේශගුණය අනුව වෙනස් වෙනවා. නිවර්ථන කලාපයට අයිති රටවල් අතුරින් රටවල් දෙකක් පමණයි ආර්තික අතින් සහ බොහෝ තැන්වලින් දියුනු තත්වයට ඇවිත් තියෙන්නෙ. ඒ රටවල් දෙක සිංගප්පූරුව සහ මැලේසියාව. ඒ අය දියුනු වෙන්න එක හේතුවක් වෙන්න ඇත්තෙ එයාල සුද්දා ඉතාම ලස්සනට කොපි කරන්න දක්ෂ වුන නිසා වෙන්න ඇති. අපිට සුද්දව නිවැරදිව කොපි කරගෙන අවශෝෂනය කරගන්න බැරිවුනා. අපි රටක් විදියට නිවර්ථන කලාපයේ මිනිස්සුන්ට ආවේනිකවම හිමි ගති ලක්ෂණ බොහොමයක් ඒ විදියටම තබාගෙන ඉන්නවා.

නමුත් මුදල් නැති අය මුදල් හොයාගන්නත්, මුදල් ඇති අය මුදල් වියදම් කරගන්නත් අපේ රටින් දියුනු රටවලට යනවා.කොයි තරම් ගියත් මේක ඉවර වෙන්නෙ නැහැ. තව අවුරුදු 50ක්,100ක්, 200ක් ගියාමත් අපි මේ මට්ටමින්ම පවතීවි.