පිටකොටුව සවාරිය.

අද හොඳ දවසක්. උදේපාන්දර මගේ යාලුවො වෙච්චි නංගිල දෙන්නෙක් අතරමගදි හමු වුනා. එක්සෑම් එකකට කොළඹ ආපු පහුගිය මාසෙක දවසක මං කටුගෙට ගියා. පරණ දේවල් බලන්න විතරක් නෙමෙ කටුගෙවල් කියන්නෙ මොකද්ද කියන එකත් බලාගන්න. දැකපු ගොඩක් දේවල් ශෝචනීයයි. වර්ගපූර්ණිකාව ගැන බලල ඉතිහාසය ගැන අපේ පුරාණය ගැන දුක්වෙනවා වගේ දුක්වෙන්න තැන් බෝමයක් අපේ කටුගේ අපිට පෙන්නල දෙනවා සහ දීල තියෙනවා. 

කටුගෙට ගියාම නංගල දෙන්නෙකුත් ආව කොල වගයක් ලිය ලිය හොඳට පෙට්ටිවල තියෙන දේවල් බල බල මාර ඇඩ් එක. ඉතිං මං කතා කරල ඇහුවා ඔයාල කැම්පස්ද අනං මනං විස්තර. එයාලත් ආඩම්බර ලයින් එකක් දීල මාව ටිකක් චාටර් කරන ගමං විස්තර කිව්වා. පස්සෙ බලල ඉවරවෙලා අර මැරිච්ච සත්තු ගස් තියෙන ස්වාභාවික විද්‍යා එකට යන්න මං හැරිල ආව වටෙන්. ඇවිත් එහෙ මෙහෙ ටිකක් කැරකි කැරකි ඉන්නකොට නංගිල දෙන්න ඉන්නවා ගහක් යට බංකුවක.

ටිකක් කටකාර නංගි මගේ පැත්තට අත වැනුවා මාත් ගියා ගිහිං පොටෝ එකක් අරං දුන්නා ඒ දෙන්නගේ. එයාල කොළඹට ආසන්න කැම්පස් එකක. රිසච් එකකට ඇවිත් තිබුනෙ. ඒ පාර මං ඉතිං ඒ දෙන්නට තේ වතුර එහෙම අරං දුන්නා. අරං දීල අපි තුනම ගියා ස්වාභාවික විද්‍යා කෞතුකාගාරය බලන්න.

ඉතිං ඉන් පස්සෙ දෙගොල්ලන් දෙපසට වෙන්වෙලා ගියා. 

අද හමු වුනාම මං ඇහුවා. ඇයි ඔයාල කෝල් එකක් වත් දුන් නෑ නේ කියලා.

එතකොට නංගිල දෙන්න මූන දෙක බලාගෙන කෝ ඉතිං ඔයා නම්බර් එක දුන්නෙත් නෑනෙ කිව්වා.

පස්සෙ මං එවෙලම නම්බර් එක ඉංගිරිස්සියෙන් කිව්වා. කටකාර නංගි කිව්වා. අපිට සිංහල එක කියන්න කියලා. ඒ පාර සිංහලෙනුත් කිව්වා. මං හිතන්නෙ දිගටම ගෙදර ඉන් කම්මැලි ඇති. දැං සති කීයක්ද කැම්පස් වැහිල්ලට. ගෝල් පේස් යනව කිව්වා. සමාරවිට දැනුත් එතනට වෙලා ඇති. මාර ආතල් ඩබලක්. 

ඉන් පස්සෙ මට මගඇරුන අමතුමක් දීල තිබුනා. මග ඇරුන අමතුම දුන්නට මොකැ මට ඒ දෙන්නගේ නම් දෙකවත් මතක නෑ...ඒ පාර කෝ කරලා නම අහ ගත්තා. පස්සෙ කතා බහ කරල බලන්න ඕනි. සාමාන්‍යයෙන් එහෙම බස්වල අතන මෙතන අහම්බෙන් හමු වෙන අය ආයෙත් අහම්බෙන් හමුවෙන්නෙ ඉතාම කළාතුරකින්. 

පිටකොටු ගමන..

අද වැඩට ආවට ඒ තරං වැඩකුත් නෑ වගේ. පොඩ්ඩක් පිටකොටු පැත්තෙ රවුමක් ගහන්න ඕනි කියල හිතිල බස් එකක නැගල ආව පිටකොටු දිහාට. සමහර අපේ රියදුරු මහත්තුරු සතියෙ දවසටත් මෙහෙ මයි වැඩ නැති වෙලාවට. ගෙවල්වලටයි සමහරු ගමේම ඉන්න අයටත් බඩු ගෙනියන්නෙ මෙහෙන්. ඒ අතර ඉතිං මෙහෙං අඩුවට කෑලි තුනහතරක් අරං ගම දිහා පොඩියක් වැඩි ගානකට විකුනගන්න අයත් ඇති.

මගේ අතබනුව දමාගන්න කවරයක් ගන්න කියල ගියා පලවෙනි හරස් වීදියෙ ට්‍රාන්ස් එකට. ට්‍රාන්ස් ඒෂීයා කියන්ෙන පිටකොටුවෙ අතබනු උපාංග වලට සුපතලම ස්ථානය. එතනින් තමයි ගොඩක් අය තොග වශයෙන් සහ සිල්ලර වශයෙන් අතබනු උපාංග මිලදී ගන්නෙ. තිර, පරිපථ, මතක පත්, රිබන්, ඔකී මෙකී නොකී ගොඩක් දේවල් එතන තියෙනවා බොහොම අඩුවට. ඒත් ඉතිං විය යුතු විදියටම ඇතුලෙ පෝලිම. සහ සෙනඟ. අතබනු කවරෙට ඒ තරං වෙලාවක් මිඩංගු කරන එක පාඩුයි වගේ තේරුන නිසා වෙනත් කඩයකින් මා අතබනුවට කවරයක් මිලදී ගත්තා. ඒ අතබනු කවරය පෙර මා මිලදී ගත් එවන් කවරයට වඩා රුපියල් සීයක්ම අඩුයි..ඒ කියන්නෙ කලිං එක දෙසීයයි මේක සීයයි..

පලවෙනි හරස්වීදිය හරියෙ එනකොට වැහි කලුවක් වගේ තිබුන අහසෙ. ඒකද නැත්තං වෙන හේතුවක්ද දන්නෙ නෑ පේමන්ට් එකේ හිටපු අය බඩු අරං ඇතුලට දිව්වා. සමහරු එවෙලම ඒ බඩු ටික අකුලගෙන ඇතුලෙන් තියනව දැක්කා. සමහර විට පදික වෙළඳාම තහනම් නිසා පොලිසිය එනකොට එහෙම ඇතුලට දුවනවාද දන්නෙත් නැහැ. දැන් පිටකොටුවෙ පාරවල් වල ඉස්සර තරං පදික වෙළදාම නෑ. එක අතකින් හොඳයි. ඒත් ඉතිං පිටකොටුවෙ හරස්වීදි තියෙන්නෙ මිනිස්සුන්ට පයිං ඇවිදල බඩුවක් ගන්න තියෙන තැන. වාහන වලට ඔතන කොහොමත් හැෙරන්න බැහැ.

ඒක අරං අතබනුව උජාරුවට ඒක ඇතුලෙ දාගෙන පොඩියක් මළු කඩයකට ගියා. හප්පා මළුවල ගනන්. රුපියල් දාහට අඩුවෙන් මල්ලක් දැක්කෙම නෑ. ඒ පාර මලු ගන්න අදහස පොඩියක් හිතේ තියාගෙන තව මොනව හරි බලාකියා ගන්න ඕනි කියල දෙවනි හරස්වීදිය පැත්තට ආවා. දෙවනි හරස් වීදියෙ කොනේ(මේන් ස්ට්‍රිට් එකට කිට්ටුව) එකදවසක් උන්නා මවුලානා කියල වඩේ ඔන්ලයින් වඩේ කාරයෙක්. මිනිහයි වඩේ එවෙලමයි හදන්නෙ. එදා සම්බෝලෙකුත් එක්ක වඩේ දෙකක් කෑව ඉස්සො වඩේ එලම කිරියට තිබුනා. මිනිහ ඒක විකුනන්නෙ වෙන තැන්වල නෑ මවුලානා මාක් වඩේ කියලා.. ම් හු අද වඩේ කාරයා නෑ..මිනිහ සැටඩේ ලීව් එකක් දාල වෙන්න ඇති. 

ටික දුරක් ගියාම හමුවුනා තුවා බෙස්සීට් කොට්ට උර හෝල් සේල් තියෙන කඩයක්. මේක දෙවන හරස් වීදියෙ මැද හරියට වෙන්න තියෙන්නෙ. හෝල් සේල් ප්‍රයිස්ම වගේ අපිට සිල්ලරටත් ගන්න පුලුවනි. ඉතිං මට හෙට අනිද්ද ගොඩක් වෙලාවට චාරිකාවක් දුර ගමනක් යෙදෙන ලකුනු තියෙනවා. තියෙන බෙස් සීට් තුවා ටිකක් පරණයි. අනික ඒවයි පොෂ් ලුක් එකත් අඩුයි. ඒක නිසා දෙකක් ගත්තා. බෙස් සීට් එක තුන්සිය පනහයි. ඇඟ පිහිදාන තුවාය රුපියල් දෙසීයයි. මේ තුවාය හැර වෙනත් තුවා තිබුනා ඒත් ලස්සන උනාට පිහිදෑවෙන් නැත්තං පොල් කොටන්නයැ. ඉතිං මේ පාටම ගත්තා.

 ඉස්සර හොස්ටල් ඉන්නකොට අපේ ඇඳට වෙන එවුං එනකොට අපි කියන්නෙ ආවට කමක් නෑ බෙස්සීට් එකේ අයිස් කීං ගානව හෙම නෙවෙයි කියලා..ඒකෙ තේරුම තේරුං අරං පිස්සුද බං මං ඔටෝචූන් ඩිසේබල් කරල ඉන්නෙ කියනවා..සමහරු..

තව ටික දුරක් දෙවනි හරස්වීදිය දිගේ වටපිට බල බල වැනි වැනි එනකොට තුන්සිය පනායි කිය කිය සෙරෙප්පු විකුනනවා. දෙලර් පාට බඩු වගයක්. මේ ළඟදි දවසක අපේ බෝඩිමෙ යාලුවෙක් නමසිය පනහට ගත්ත කිව්ව එකටත් වඩා ගැම්මක් තියෙන ලයින් එකක් තිබුනෙ. ඒ නැතත් ගෙදර ගිහිං අයියට හරි පංගරාත්තු කරල ලකුනු ටිකක් දාගන්න එකනෙව කියල ගත්ත සල්ලි සල්ලි කියල බලන්නෙ නැතුව තුන්සිය පනහෙ සෙරෙප්පු ජොඩුවක්.

මේ පිංතූරවලින් පෙන්නුම් කරන්නෙ ඒ ගත්ත සෙරෙප්පු ජෝඩුව තමයි. ටිකක් කදිමෙට තියෙනවා නේ. තුන්දාස් පන්සියක් දීල ගත්තත් දාන්නෙ මහපොලොවෙ නෙව. නැතුව ඕක දාං අපි දිවිය ලෝකෙ යන්නයැ. ලාබෙට හිතන්න පුරුදු වෙන එකත් ආතල් වැඩේ. මං ඕක පුරුදු උනේ අපේ අම්ම එක්ක පොලේ ගිහිං.. පණුවො ඉන්න වම්බටු වලට මැහි තෙල් ගහන්නෙ නෑ කියල කවුද ලංකාවෙ ආචාර්ය මහාචාර්ය මහත්තයෙක් ගන්නෙම පනුවො ඉන්න එලෝලු තමයිලු.. ඉතිං අම්ම පොලේ ගිහිං ගේන එලවලු සුද්දකරනකොට පනුවො හමුවෙන සමහර වතාවන් වල අපේ අම්මා පනු එලවලු අඩුවට රැගෙන ඒමේ ආනිසංස විස්තර කරන්නෙ එහෙමයි..

තව ටිකක් දුර යනකොට ටී ෂර්ට් තියෙනවා දෙසිය පනහට. එතනින් අපේ රියදුරු උන්නැහෙ දවසක් රුපියල් තුන්සිය පනහට මරු ටී ෂර්ට් එකක් ගත්තා. මාත් හිටියා. මටත් ගන්න කියල වදේ ඒ වෙලාවෙ.  මං හිතුවෙ ඒක වැඩක් නෑ බාලයි කියලා. ඒත් පොර තාමත් මාස ගානක් වෙලත් සෝක් එකට ඒක අඳිනවා. ඒකනං ඇත්තටම පිටරට ලොට් එකක් වෙන්න ඇති. ඒ ඩිසයින් එක මං වෙනතැනක දැක්කෙත් නෑ. අද තිබුන ඒව දෙසිය පනහයි..මෙලෝ කොලිටියක් නං නෑ වගේ..ඒත් ඉතිං ඒ තරම්ම අවුලක් ඇත්තෙත් නෑ. පැක් කරපු ටී ෂර්ට්ස් වගයක්.. ගත්තා එකක් ඔන්න ඔහෙ බෝඩිමෙ ඉඳන් කඩේට යන්නවත් ඇඳං යන්න බැරියැ කියලා.. 

දැං ඉතිං මලු දෙක තුනක් අතේ..තාත්ත වගේ පේනව ඇති කියල හිතුනා. ඒ ටී ෂර්ට් අරං එනකොට ලාස්සන මුස්ලිම් ගැනු ලමයි දෙන්නෙක් එක්ක තාත්ත කෙනෙක්. එක ළමයෙක් ෂල්වාර් එකක් ගැන මොකද්ද කියනවා. තාත්තා ඒකට එකඟ වෙන්නෙ නැ වගේ. ඉතිං අර ළමයත් කියෝනවා. තාත්ත ඒ පාර මොකද්ද තදින් කිව්වම අර ගෑල්ලමය හැරිල නිකං හිටියා. ඒ මනුස්සයට සල්ලි නැතුව ඇති ඒ ලමය ඉල්ලපු එක අරං දෙන්න. මට හිතුනා. පියකරු එකම කුරුලෑවක් වත් නැති දිගටි මූනක්. බාගෙට සාරි පොටකින් වැහිල. තාත්තා බැනපු නිසා යාම්තම් අමනාප කළු වලාවක් ඇගේ මුහුනෙ තැවරිලා තිබුනා..

මෙච්චර ගත්ත බම්බු පොටෝ අරගත්තා. කෝ බං ඒක? කස්ටිය හිතයි. ඇත්තටම පොටෝ එකකට ලස්සන මුඩ් එකක්. ඒත් ඉතිං ආයි වතාවක් පොටෝ ගන්න මගේ ඔලුව බෙල්ල උඩ ඉතිරි වෙලා තියෙන්නෙ එපැයි. ඒ නිසා පොටෝ ගන්න ගියෙ නෑ..

බෑග් එකකුත් ඕනි. ඒත් ඉතිං බෑග් කඩ තියෙන්නෙ මල්වත්ත පාරෙ කොනේ. ඒවට ගියත් හෙට්ටු කරන්නයි මිල අඩු කරන්නයි. උංගෙ බන අහන්නයි මාර වාතෙ. ඔහොම හිත හිත එනකොට දෙවැනි හරස් වීදිෙය මෙහා කොන හරියෙ තිබුනා බෑග් තොග කඩයක්. පොඩියක් ඔලුව දාල වටපිට බෑග් අතගාල එහෙම මම හිමීට ඉන්න අයිය කෙනෙක්ට බෑග් එක පෙන්නල. අරින් එකක් ගන්න පුලුවං වෙයිද කියල අහිංසක ඇඩ් එකක් දාල ඇහුවා. ඒකෙ මිල අටසිය පනහයි. මං මේ බෑග් එක වගේම එකක් එක්දාස් නවසීයට කලිං කඩෙ තියෙනව දැක්කා. ඇත්තටම මේ බෑග් එකේ තොග මිල මේක වෙන්නම ඕනි. මොකද පෙටා වල මේ වගේ බෑග් එකක් අඩු කරන්න පුලුවං උපරිම ගානත් මේ වගේ..

ඉතිං අර කඩේ ඩයල් එක ටිකක් එහෙ මෙහෙ අනික් කස්ටමර්ලට බඩු දෙනකම් මං බලාගෙන හිටියා. පස්සෙ විනාඩි දෙකක් විතර ගියාම පොර මේකනේ කියලා ඇතුලෙන් අර බෑග් එකේම හොඳ එකක් ගෙනාවා. 

ඇත්තටම මේකෙ තියෙන මැහුං සිපර් එහෙම මාස හයක් යනකොට කැඩෙයි. ඒත් ඉතිං දිනපතා පාවිච්චියට නෙමෙයි නෙව. තව ටිප් එකක් යන්න හදනෙකොට තව එකක් ගන්න බැරියැ.. කොහොම උනත් ඔය අතර කඩේට ආපු ටිකක් හයිකාර වොයිස් එකක් තියෙන එකෙක් ඇහුවා මල්ලී මේව එකක් දෙනවද කියල සද්දෙන්. ඌට කඩේ කැෂියර් හිටිය එකාම. නෑ කෑලි හයට අඩුවෙන් දෙන් නෑ කියල එලෙව්වා. ලොකු ලයින් එකත් සමහර වෙලාවට අවාසි වෙනවා මට හිතුනා.. 

සමහර පත්තර කාරයොන්ට ලියන්න දේවල් නැතිඋනාම පිටකොටුවෙ සිද්දවෙන නොයෙකුත් දුරාචාර ගැන ලියනවා. මොකද පත්තර කන්තෝරු ගොඩකට පිටකොටුව ළඟ නිසා. මං දැන් අවුරුදු ගානක් තිස්සෙ පිටකොටුවෙ ගිහිං කොම්පියුටර් බඩු, රෙදි පෙරෙදි, සපත්තු, විදුලි උපකරණ වගේ ගොඩක් දේවල් මිලදී ගෙන තියෙනවා. ඒ මිනිස්සුන්ගෙ කියල විශේෂ කපටිකමක්. විෂේශ නැහැදිච්ච කමක් මටනම් පෙනිල නෑ. සාමාන්‍යයෙන් ඉතිං පිටකොටුවෙන් බඩු ගන්නවනං පොඩියක් ඇවිදලා බලන්න ඕනි මිලදි ගන්න කලිං.. ඒක ඉතිං මොන ටවුං එකෙං බඩු ගත්තත් තියෙන තියෙරියක් නේ...