සම්බුද්ධරාජ මාලිගාව අපේද?

අපේ ගමේ පන්සලෙන් තමයි මං බුද්ධරූප දැක්කෙ..ඉස්කෝලෙ ඉගනගත්ත පොත්වලිං තමයි බුද්ධාගම දැනගත්තෙ.. ඒ දේවලුයි දැං මේ පේන්න තියෙන දේවලුයි අතර පොඩි වෙනසක් තියෙනවා.. මට හරි පුදුමයි සමහර දේවල් ගැන..අපි මේ වගේ දේවල් කියනකොට කස්ටිය කඩු අමෝරාගෙන බොහොම සාන්ත විදියට මේවට උත්තර දෙයි... බුදුන් වහන්සේගේ කාලේ විරුද්ධ මත ධාරීන්ට කොයි තරම් නිදහසක් තිබුනාද කියල ඒ අයට කල්පනා වෙන්නේ නෑ..

කොසොල් රජතුමා අනේපිඬු සිටුතුමා වගේ ලොකු කට්ටිය සම්බන්ධ කරගෙන උන්නට ඒ සමාජයෙ කවදාවත් මං අහල තියෙන විදියට බෙදු ජනයා විරුද්ධ මත ධාරින්ට පහර එල්ල කරන්න ගිහිල්ල නෑ..ඒත් අද තත්වය වෙනස් කාලේ වෙනස් නිසා වෙන්න ඇති..

මේ තියෙන්නෙ ඒ මහා සම්බුද්ධ රාජ මාලිගයේ තියෙන පිළිමයක්.. මේ පිළිමයයි අපේ ගමේ පන්සලේ තියෙන පිළිමයයි වෙනස්.. මේ පිළිමය දැකපු මටනං අර ගමේ පංසලේ පිළිමෙ දකිනකොට ඇතිවෙන ශ්‍රර්ධාව ඇතිවෙන්නෙ නෑ..බොහොම ඈත යුගේක දි කරන ලද අනුරාධපුර යුගයේ ගල්පිලිම දකිනකොට ඇතිවන සමාධිය මේ බුද්ධ ප්‍රතිමාව තුල පේන්නෙ නෑ..බලන්න හොඳට ඇඟිලි දිහා..ඒවා සිහින්ව දිගට තියෙනවා හරියට කාන්තා රූපයක් වගේ.. ශරීරයේ ස්වභාවයත් ටිකක් ඒ වගේ...බුදුන් වහන්සේගේ පිළිමයෙන් යම් කෙනෙකුට නිවන් යන්න හෝ ධර්මාවබෝධය ලබන්න බැරි බව ඇත්ත..නමුත් අර මෙතෙක් කල් මා දැකපු වැවුරුකන්නල, වෙහෙරහේන වගේ මහා බුදු රුව වල පවා බුදුන් වහන්සේගේ සමාධි ගතිය ඉස්මතු වෙන්න නිර්මාණය වෙලා තිබුනා..කියලයි මට හිතෙන්නෙ..

මං හැමදේම කියන්න යන එක හොඳ නෑනෙ..මේ පිංතූර දෙකෙන් ඒ රජකාලෙ හදපු එකයි මේ රජකාලෙ හදපු එකයි අතර මටනම් පැහැදිලි වෙනසක් පේනවා...තාක්ෂණය දියුණු අද කාලෙ ඇයි බැරි අපිට ඒ පිළිම වාගෙම සමාධිය ඉස්මතු වෙන විදියට පිළිම හදන්න..ඇයි අපි වෙන රටවල් වල වගේ පිළිම හදන්නෙ.. මේකද ඔය කියන සිංහල බොදු ගතිය..මෙහෙමද අපි වසර දෙදාස් ගානක් පරන අපේ ලංකාවෙ කලාශිල්ප ඉදිරියට ගෙනියන්නෙ..හසන්ත බලන්න හසන්ත පොඩ්ඩක් මේව දිහාත්..

 මේකප් එකත් ලස්සනයි..මලුත් ලස්සනයි..ලස්සන නැටුමක්...බොහොම හොඳයි.. වසන්තා සන්දනායක කියන සිංදුවක් තියෙනවා නොකියාම එදා ඇසල මහේ කියලා..ඒක ස්ටේජ් වල කියන්නෙ දැං සුප්‍රියා අබේසේකර..සුප්‍රියා අබේෙස්කර ඒක කියනකොට පල්ලෙහා බීල නටන කොල්ලො උඩ දදා නටනවා..විටෙක නැටුං කන්ඩායනුත් නටනවා.. ස්ටේජ් එක උඩ..ඕක බලං හිටපු යාලුවෙක් මූනු පොතේ කියල තිබුනා..යශෝදරා දේවියට පුදුම ආතල් එකක් තිබිල තියෙන්නෙ කියලා... 
මහමෙව්නාව පටන් ගත්තෙ ආරණ්‍යගත සම්ප්‍රදායක් ලෙසින්..එහි සිටින භික්ෂූන් මුදල් අතින් නොඅල්ලන, ස්ත්‍රින් හා සමාගමය අඩු පිරිසක් ලෙස තමයි සැලකුනේ.. ඒත් මේ මරඟනන් පිරිසක් මල් අරං නටල ගිහිං නැටුමෙන්ම බුදුන් පුදන්න යනවා කියන්නෙ මටනම් අලුත් දෙයක්.. සාමාන්‍යන් පංසල්වල නටනවා අපි පෙරහැරවල් වලට.. ඒත් ඒකෙදි පංසල ඇතුලෙ නටන්නෙ නැහැනෙ... කොටින්ම දේවාල පෙරහැරක උනත් ඒ වගේ යම් යම් සීමාවන් තියෙනවා.. මහමෙව්නාව ගුරුකොට ගන්නේ ආරණ්‍ය සම්ප්‍රදාය නම්..ලෞකික ලෝකය පිළිකෙව් කරනවා නම් මේ මොනවද?  මේ විකාර?

අපි මල් පුද දෙන්නේ ඇයි..පුංචි කාලෙ දහම් පාසැල් පොත්වල තිබුනෙ මල් පරවෙනවා වගේ අපේ ජීවිත පරවෙනවා කියල හිතන්න කියලයි..ඒත් මේ උත්සවය මලින් සරසල තිබුනෙ හරියට ඉන්දීය රාජකීය වෙඩින් එකක් වගේ.. අපි මලින් පුදා එදා බලාපොරොත්තු වුනාට වඩා ලස්සනක් ලැබෙනවා. නමුත් එදා අපේ දුප්පත් මල් වට්ටියෙ තිබුන චාම් ගතිය මේ මල් කූඩ ගනන් පෝලිමට අතුරල තියෙන කොට නෑ කියල තමයි මට හිතෙන්නෙ..

සංස්කෘතිය කියන්නෙ නිතර වෙනස් වෙන දෙයක්..එය කාලානුරූපීව වෙනස් වෙනවා.. ඒත් යම් දේවල් වෙනස් වෙන වේගය හරිම වැඩියි කියලා මට හිතෙනවා. එදා අපේ ගමේ පංසල් මහා ලොකු හොඳ ශ්‍රද්ධාවන්ත හාමුදුරුවරු හිටපු තැන් කියල කියන්න බෑ.. ඒත් ගමේ පංසල ලොකු කාර්යයක් ඉටු කලා ගමට.. අද කුමක් හෝ හේතුවක් නිසා මිනිසුන් ගමේ පංසලෙන් පිට තැන්වල නිවන සොයනවා. එක අතකින් සංඝයා වහන්සේලාගේ දැනුම කාලානුරූපිව වෙනස් නොවුනු නිසා වෙන්න ඇති..
 එක අතකින් මේක නිකං අර මෙහේ ඉඳන් සැප ගන්න බැරි අය සංචාරයට සිංගප්පුරු තායිලන්තේ යනවා වගේ වැඩක්. අපි අවට ඉන්න දුක්විඳින මිනිසුන් පිහිට විය හැකි මිනිසුන් රාශියක් මග දාල අපේ හිතේ සැනසුම සොයාගෙන දුර ගව් ගෙවාගෙන ඈත අසපු සොයාගෙන යනවා..