බෙලිහුල්ඔයෙන් මහඑළියට (Horton Plains tour from Belihuloya)

හෝටන් තැන්නට යන්න පාරවල් දෙකක් තියෙනවා. එකක් ඔහිය ඉස්ටේෂම (Ohiya Railway Station)හරහා යන පාර. අනික නුවරඑළි පැත්තෙ ඉඳලා එන පාර. මම ගිහින් තියෙන්නෙ ඔහිය රේල්වේ නැවතුමේ ඉඳන් යන එක විතරයි. නුවරඑළි පට්ටිපොළ අඹේවෙල පැත්තෙන් එන පාර ඔහියට සාපේක්ෂව දුර වැඩියි කියලයි කියන්නෙ. මෙතන ඔහිය කියල කිව්වෙ ඔහිය දුම්රිය නැවතුම. 

 

ලැව් ගින්නෙන් දැවෙන කඳු කොටසක්

මේ අපි යන බෙලිහුල්ඔය හරහා යන පාර වැටිල තියෙන්නෙ නන්පේරියල් කියන වත්ත(Nonperial Estate) හරහා. වත්ත කිව්වාට මේ කඳු පැතිවල තියන වතු ඇවිල්ල අක්කර සිය ගානක් තියෙන වතු.ඒ එක වත්තකට කඳු වැටි හත අටක් අයත්වෙන වෙලාවලුත් තියෙනවා. මේ වත්තෙ නග්‍රාක් කියන කොටසේ (Nagrak Division) ඉහලින් තමයි හෝටන් තැන්නට(Horton plains Entrance)  පිවිසුම තියෙන්නෙ. හෝටන් තැන්නට පිවිසෙන තැනට යන්න අපිට බෙලිහුල් ඔය ඉඳලා කිලෝමීටර 10-12ක් නන්පේරියල් වත්තෙ නග්‍රාක් පිවිසුමට යන්න වෙනවා.

මීට කලිං බෙලිහුල්ඔය තියෙන සරසවියෙ (Sabaragamuwa University of Sri Lanka) යාලුවො කන්ඩායම් කිහිපයක් මේ ගමන ගිහිල්ලා විස්තර ඉන්ටනෙට් එකේ දාල තිබුනා. තව ඉතිං සංචාරක අඩවි වලත් විස්තර තියෙනවා. අපි තෝරගත්තෙ බෙලිහුල් ඔය ඉඳලා ඔහිය දක්වාම පයින් එන ඉතාම වෙහෙසකර ක්‍රමවේදයක්. 

 

බෙලිහුල්ඔයට ආවේනික නොවූ කලු පූසෙක්

අපිට මේ ඒ විදියට එන්න වුනේ බෙලිහුල් ඔය සිට නන්පේරියල් වලට තියෙන බස් එක නොමැතිවීම සහ බස් එක නවත්වන තැන ඉදලාත් ටිකක් දුර යනකල් වත්ත දිගේ හෝටන් තැන්න පිවිසුමට යන්න සිදුවීම. කොහොම නමුත් අපි උදේ හතට වැඩේ පටන් අරන් දවල් දෙක තුන වෙනකොට යන්තම් හෝටන් තැන්නේ නන්පේරියල් වත්ත පැත්තෙ පිවිසුමට ළඟා වුනා. 

බොහොමයක් දෙනා වත්තට වාහනේ ගිහින් එතන ඉදන් කැලෑ මූකලාන මැදින් යන්න තියෙන පාර තමයි තෝරාගන්නෙ. නමුත් අපි සාපේක්ෂව වෙනස්. අපිට කුඹුරු ලියදි, තක්කලි වගාවන්, එලවලු වගාවන්, තේ වතු, පයිනස් කැලේ, කඳුකර මුඩුබිම්, විශාල පියසි වැනි කඳු ආදිය සපිරි මුල සිට අග දක්වා සොබා දහම විඳගන්න ලොකු අවස්ථාවක් ලැබුනා. 

 

කුඹුරු ලියදි මැදින්.

අවසර ගැනීම

නිසි පරිදි අවසර ගන්නවා නම් අදාල පාර්ශව දෙකක් තිබෙනවා. එකක් තමයි නන්පේරියල් වතු පාලකයින්, අනික වනජීවි අධ්‍යක්ෂ ජනරාල් තුමා.  අපි මේ දෙගොල්ලාගෙන්ම අවසර ගත්තේ නැහැ. වතු අධිකාරි මහතුන් නම් මේ හෝටන් තැන්නෙ යන ගමනට එතරම්ම අකමැත්තක් නැහැ. වත්ත මැදින් ගියා කියල අවුලකුත් නැහැ. නමුත් වනජීවි එකේ නම් පොඩි කේස් ටිකක් තියෙනවාලු.

නිසි අවසරය ගන්න වනජීවි අධ්‍යක්ෂ ජනරාල් තුමාට ලිපියක් ලියන්න වෙනවා. ලියලා ඒකට උත්තරයක් ගන්න වෙනවා. අපිට ට්‍රිප් එක යන්න දවසක් දෙකක් වෙන්කරගන්න එකත් හරි අමාරු. එහෙව් එකේ බත්තරමුල්ලට ගිහින් වනජිවි අධ්‍යක්ෂ ජනරාල් තුමාට ලිපි ලියලා වාත වෙන්න වෙලාවක් වෙන් කරගන්න එක අමාරුයි කියල හිතුනා. 

ගමනාගමනය.

කොළඹ- අවිස්සාවේල්ල- රත්නපුර_ බලංගොඩ පහුකරන් හපුතල් බන්ඩාරවෙල හරහා බදුල්ල යන පාරෙ බලංගොඩට කිලෝමීටර 15ක් වාගේ දුරකින් තමයි බෙලිහුල් ඔය තියෙන්නෙ. බෙලිහුල් ඔය රෙස්ට් හවුස් එක ළඟ හෝ කඩමන්ඩියෙන් බැහැලා කෙනෙක්ගෙන් විස්තර ඇහුවම විස්තර දැනගත හැකි. අපි කලිං දවසේ හවස ගිහින් නවාතැනක නැවතිලා තමයි ගියේ. අපි නැවතුන නවාතැනේ නවාතැන් ගාස්තුව කෑලි හතරටම රුපියල් 2000යි. නවාතැනේ නම  ජංගල් රෙස්ට්. පහසුකම් හොඳයි. නාන්න වතුර, කන්න ඕනි නම් කෑම, සිසිල් පරිසරය හොඳට තියෙන පොට් එකක්. බෙලිහුල් ඔය රෙස්ට්හවුස් එක ළඟින්ම උඩට තියෙන පාරෙ තමයි පොට් එක තියෙන්නෙ. මම හිතන්නෙ මේ පිට පාරෙන් ලෝකාන්ත යනවා නම් කලිං දවසේ රාත්තිරි නවාතැනක නැවතිලා උදේම පිටත්වෙන එක තමයි යුතුම වැඩේ. 

 

නවාතැනේ කාඩ් එක

අපි බෙලිහුල් ඔය ඉඳලා නන්පේරියල් ගියේ අනුමත මහ පාරෙන් නෙමෙයි. වත්තෙ අය යන එන අඩිපාරක් වැටිල තිබුනා පයිනස් කැලයක් මැදින්. ඒකත් ආතල් ගමනක්. හරියට සර්වුඩ් වල රොබින්ලා වගේ අපි කූරු තියෙන ගස් ඇති කැලේ මැදින් ගියා. 

මේ ගමන පටන් ගත්තෙ බෙලිහුල් ඔයෙන් අවසාන වුනේ ඔහියෙන්.. හවස හතරෙන් පස්සෙ බන්ඩාරවෙල පැත්තට එක කෝච්චියක් තියෙනවා ඊට අමතරව කොටුවට යන නයිට් මේල් දුම්රිය ඔහියට එනවා රෑ 9 ට විතර. ඔහියෙන් එන එක තමයි ලේසි. හෝටන් තැන්නෙ පිවිසුමේ ඉඳලා ඔහියටත් කිලෝමිටර 8ක් වාගෙ තියෙනවා. අපි නම් ඒ දුරත් පයිංම තමයි ගියේ. ඕන් නම් කෙනෙක්ට ඒ ටික රථයක යන්නත් පුලුවනි. 

 

පයිනස් කැලේ තනි වූ පිරිස.

යාලුවෝ.

අපි ඔහිය දක්වා ආපු මුළු දුර ගණනය කලොත් කිලෝමීටර 27ක් වගේ අගයක් එනවා. දවසකට එච්චර දුරක් කඳු හෙල් හරහා යනවා කියන්නෙ ටිකක් ලොකු ගේමක්. පයිනස් කැලේ මැදින්, හොට්න් තැන්නෙ මිටි කැලෑව මැදින් යන එක මඳක් අමාරුයි. අනික දැඩි බෑවුම් පරිසරය තුල වැරදිලා හෝ වැසි තත්වයක් ඇති වුනොත් තත්වය සවුත්තු වෙනවා. ඒ නිසා ගමනට කම්මැලි ටිකක් මහත දෙහෙත මිතුරන් ආදිය සෙට් කරගන්නවා නම් ටිකක් පරිස්සම් වෙන එක හොඳයි. අනික් කාරණාව තමයි පාලනයක් සහිත මිතුරන් රැගෙන යෑම. 

මේ වගේ ගමනක් ගිහිපු මගේ යාලුවො කන්ඩායමක හිටපු යාලුවෙක් වතුර වලක් දැකලා එසැනින් පැනලා. පැන්න පාරට මිනිහාගේ මොකද්ද ඇටයක් පැනලා. ඒ පාර අනික් යාලුවට පොර වත්තන් කරගෙන එන්න සිද්ද වෙලා තියෙනවා.  ලෝකාන්තය වගේ තැනක වීරයින් වෙන්න යන අය එක්කරං යන එකත් අවධානම්. වීරකමට මෝඩකම එකතු වුනාම අවධානම  වැඩිවෙනවා. ඒ නිසා ඒ වගේ අය හලල යන්න පුලුවන් නම් පංකාදුයි. අපි එක්ක ගිය කන්ඩායම නම් කෙසග කේඩෑරි සෙට් එකක්. ඒ  වුනාට අපිට හොද අවබෝධයක් තිබුනා. අපිට ගමන අනිවාර්යෙන් ලෝකාන්තයෙන් ඉවරම කරන්න ඔනි කියලා ලොකු ඉලක්කයක් තිබුනෙත් නැහැ. අවුලක් ගියානම් ආයෙත් හැරුනා බෙලිහුල් ඔයටම ආවා. 

 

කූඩාරමක් ගහන්න හොද තැනක් වාගේ..

ඇඳුම් ආයිත්තම්.

බෙලිහුල් ඔය ඉඳලා අඩි පාරෙන් නන්පේරියල් වලට යනකොට සෙට් වෙනවා හරි ලස්සන පසුබිම් දර්ශන. ඒ තැන්වල කූඩාරමක් වුනත් ගහගෙන ඉන්න හැකියාව තියෙනවා කියල පෙනුනා. නමුත් වතුර ලබාගැනීම තමයි ගැටලුවක් වෙන්නෙ. හෝටන් තැන්නෙ යන ගොඩක් අය සීතලට අඳින ඇඳුම් වලින් සැරසිලා යනවා. නමුත් මගේ අදහස නම් හෝටන් තැන්න කියන්නෙ සැර සීතලක් තියෙන පළාතක් නෙමෙයි. මේ ගමන යනවනම් අර නන්පේරියල් සිට හෝටන් තැන්න දක්වා තියෙන කටු පඳුරු සහිත මිටි කැලෑව තරණය කරන්න හොඳ තද ඇඳුමක් තිබුනොත් හොඳයි. ඒ හරියෙ පඳුරු බොහොම ළඟින් තියෙන නිසා අත් පා සීරෙනවා බෝම ලේසියෙන්. 

 

කටු පඳුරු මිටි වනය මැදින් වූ ගමන

ගෙදර තියෙන අල්මාරියෙන් බාගයක් බෑග් එකක ඔබාගෙන ආවොත් ඉතිං ඒක උස්සන් යන්න වෙන්නෙත් ඔබටම තමයි. සාමාන්‍යයෙන් නවාතැන් පොලවල් වල පෙරවන්න සීට් හෙම දෙනවා. හරිනම් ඇඟ පිහිදාන්න තුවායක් හෙමත් දෙන එක හොඳ නවාතැනක ලක්ෂණයක්. ඒ වගේ නවාතැන් පොලක් සෙට් කරගෙන ඒවයි නවතින්න යනව නම් බෙස් සීට් තුවා ලොකු බ්ලැන්කට් උස්සං යන එක තේරුමක් නැහැ. මාත් අරං ගිය බර වැඩිවුනා. මොකද මට සිද්ද වුනා ට්‍රිප් දෙකක බඩු උස්සගෙන යන්න. නාකි වෙන්න කලිංයෙං අඩු තරමෙ ලංකාවෙ තැන් ටික හරි බලාගන්න එපායැ. 

වැරදිලා හරි ඉතිං පවුලක් වුනොත් ඉතිං දන්නවනේ. “තමුසෙ කොහේද මේ මෙච්චර වැඩ තියෙද්දි මීට කලිං දැක්කෙ නෑ වගේ ලොකාන්ත බලන්න යන්නෙ?  මේ ළමයි බලාගෙන ගෙදරට වෙලා ටීවි එක බලාගෙන ඉන්නවා පොඩි එකා වෙන්නෙ නැතුව “කියලා වයිප් කියාවි. ඒ නිසා ඊට කලිං යන දේවාලෙක යන්න ඕනි. 

 

කෑම කන මොහොතක්.

කෑම බීම.

සාමාන්‍යෙයන් මේ වගේ ගමනක් යනකොට අපි වගේ දැඩි අවධානමකින් නම් යන එකේ ලොකු භයානක කමක් තියෙනවා. පාං දෙකයි, වතුර බෝතලයයි. අපි හතර දෙනෙක් ගියා. තව චොක්ලට් දෙකයි, ජෑම් එකයි, සීනි සම්බෝල එකයි, වඩේ රුපියල් පනහකයි අපිත් එක්ක ගමන යන්න එකතු වුනා. කෑම නම් ටිකක් මදි ගතියකුත් දැනුනා. ආහ ්දැන් මතක් වුනේ කොටුවෙ ඩේවිඩ් ග්‍රෑම් සොප් එකේ සුදුලූනු බයිට් ග්‍රෑම් පන්සීයෙන් ග්‍රෑම් හාරසියක් විතර ඉවර වුනා ට්‍රිප් අතරතුරදි. බෙලිහුල් ඔයේදි කන්න කඩ දෙක තුනක් තියෙනවා. ඔහිය ඉස්ටේෂම ඉස්සරහ කඩෙන් කත හැකි අනික් පැත්තෙ. ඒ අතර තේ වතුර එකක් පොඩි කෑම ආදිය ගන්න කඩයක් සෙට් වෙන්නෙ හෝටන් තැන්න පිවිසුමේ තමයි. ඉස්සර වන්දනා ගමන් යනකොට අග්ගල හදාගෙන කැවිලි හදාගෙන තේ බෝත්ල් කර තියාගෙන තමයි යන්නෙ. නමුත් දැන් ඉතිං ලෝකෙ වෙනස් වෙලා. 

මං පුද්ගලිකව කාබනික බීම වලට මනාපයක් නැහැ. ඒ වගේ එක එක සුකුරුත්තං දියර ජාති වලට වඩා ඇල් වතුර ම ගෙනියන එක හොඳයි කියල මට හිතෙන්නෙ. ඇල් වතුරත් කෑන් ගනන් බූලි බැරල් ගනන් ඕනි නැහැ. දොලපාරවල්, ගෙවල්, ලැයිම්, නවාතැන් පොලවල් ආදියෙන් අපිට වතුර ආයෙත් ගන්න පුලුවනි හදිසියක් වුනොත්. 

 

මොන දේටත් කලිං පොටෝව අල්ලලා ඉන්න ඕනි.

බීම කිව්වම කස්ටියට එතනෝල් නිකොටින් වගේ ඒවත් මතක් වේවි.  මම නම් කියන්නෙ ලෝකෙ තියෙන හැම ආතල් එකම නිකොටින් වලිනුයි එතනෝල් වලිනුයි වහගන්න එපා. කඳු ඇවිදිනවා කියන්නෙ වෙනමම විනෝදයක්. ඒ විනෝදය විඳගන්න හොඳ සිහිය තියෙන්න ඕනි. මේ ගමනේ තියෙන දුෂ්කරතාවය වැඩි නිසා ගමන අවසාන කරන්න කලියෙන් අනුමත වෙන එකනම් කෝමවත් අනුමත කරන්න බැහැ. ඕ මත් ජාතිවලින් කික් එකක් එන්නෙ සුවල්ප කාලෙකට විතරයි.  පැය දහයක් තිස්සෙ පයිං යන්න තියෙන ගමනකට ඔය මත් ජාති කියන්නෙ බාධාවක් වේවි. අනික් කාරණාව තමයි වැරදිලා හෝ වනජීවි නිළධාරින්ට හෝ පොලිස් මහතුන්ට හසු වුනොත් සිද්ධිය බරපතලෙට යන්නත් ඔය එතනෝල් නිකොටින් ආදිය හේතු වේවි. 

 

ගෝන රැළක්

මං ගාව තිබුන සේප් ස්මාට් පෝං එකේ මැප් එක සුට්ටක් වැදගත් වුනා. හැබැයි මැප් එකට වඩා අපිට මිනිස්සුන්ගෙන් අහලා අපිම හිතලා ගහගතපු මනෝ මැප් එක වැඩකලා. මැප් නැති එකේ සීතල දැනෙන්නෙ අපිට සම්පූරනයෙන්ම පාර හොයාගන්න බැරුව අතරමං වුනානම් තමයි. නන්පේරියල් වලට ආසන්නයේ එක කොටසක කඳු මුදුන් වලදි පාර අපෙන් ඈතට ගියත්. ආයිත් වාසනාවට වගේ අපිට පාර හමුවුනා.