සත පහක් දෙන්නැහැ ඕකුන්ට (Fucking Beggers)

හිඟන්නෙක්ට රුපියලක් හෝ සීයක් දුන්නා කියල අපි දුප්පත් වෙන්නෙ නැහැ. නමුත් මම හිඟන්නන්ට සල්ලි දෙන්නෙ නැහැ. 
ළඟදි දැක්කා පොරක් බොරැල්ලෙන් බස්එකට නැගල අලුත් විදියකට හිඟා කනවා. අපේ මල්ලිගේ ඔලුවෙ බෝලයක් වැදිල. මගේ අම්මයි තාත්තයි ජීවතුන් අතර නැහැ. මං හොඳ කම්පැනියක රස්සාව කලේ. මගේ කකුලෙ ආබාධායක් නිසා නවතින්න වුනා රස්සාවෙන්. මං තැන් තැන්වල ඉඳන් නරක වැඩ කරන 3ර්ඩ් ක්ලාස් කොල්ලෙක් නෙමෙයි. මං හොඳට ජීවත්වුන කොල්ලෙක්. 

මූ ඔය අස්සට ඉංගිරිසි වචනත් දාල මූ හෙන පොෂ් සමාජෙන් හිඟන්නෙක් වෙච්චි බව පෙන්වලා ලොකු ගානක් බස් එකේ අය ගෙන් ගලවා ගත්තා. කෙනෙක් හිතන්න පුලුවන් ඒ කතාව හදිසියෙවත් ඇත්ත වුනොත් පවු නේද කියලා. ඒත් ඉතිං මටනම් කියන්න තියෙන්නෙ සොරි තමයි. මට දිරවපු නැති ලොකුම කෑල්ල තමයි මං තර්ඩ් ක්ලාස් කොල්ලෙක් නෙමෙයි කියපු කතාව. ඒ යෝදය පිළිගන්නවා තර්ඩ් ක්ලාස් කියල එකකුත් තියෙනවා කියලා. මිනිහ ඒකෙ නෙමෙයි කිව්වෙ හෙන ලොකු කමකින්. අන්ත අසරණ වෙලා ගොබ්බය වගේ පාරට වැටිල මිනිස්සුන්ට අතපාන අතරෙත් උගේ ලොකුකම ගිහිල්ල නැහැ. ඌ මාකටින් වලට හරි ලොකුකම විකුනනවා. 

ආත්මය නොව වාසනාව විකුනන වෙළඳ මහතෙක්

හිඟන්නො බිහිවෙලා තියෙන්නෙ අපේ ජීවිත වලට පිං කරන්න අවස්ථාවක් ලබාදෙන්න. අපි ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ දෙනවා පිං පොත ලියන්න. හප්පා ඒක ලියන්න අමාරුයි අනික් හැම ගෙදර වැඩටම වැඩිය අමාරුයි ඒක. අම්මට පොල් ගෑවා..තාත්තට දර පැලුවා.. අක්කට තනියට ගියා. ආදි බොරු ගොඩක් ලියනවා ඒකෙ. හොඳම බොරු හොයන්න කියාපු පොතක් තමයි ඉස්සර පිං පොත. ඉතිං දැන් අපිට අද ලොකු මහත් වෙලා පිං පොතක් මේන්ටේන් කරන්න බැහැ. නමුත් අපේ හිත ඇතුලෙ තියෙනවා.. අඩෝ මං දැන් පිනක් කරන්නෙ ම නැහැ නේ.. කියලා. 

එහෙම හිත හිතා තැවෙන හිතට ඔන්න අස්වැසිල්ලක් එනවා හිඟන්නෙක් දැකලා.අනික හිඟන්න හරියට ක්ෂණික නූඩ්ල්ස් වගේ.. බතක් උයල හොද්දක් හදාගන්න අපිට පැය දෙකක් විතර යනවා. නමුත් හිඟන්නෙක් අපේ ඉස්සරහටම ඇවිත් අපිටත් පින් දීල යනවා එක රුපියල් දහයට. හරියට හොදි බත් මාලු පිණි උයන්නෙ නැතුව නූඩ්ල්ස් කනවා වගේ. අපිට සමාජයේ අසරණ මිනිහෙක්ට හෝ කන්ඩායමකට උධව් කරන්න ටිකක් අමාරුයි. ඒකට කාලය ශ්‍රමය ධනය සහ කැපවීම අවශ්‍ය වෙනවා. ඉතිං ඔය අමාරු වැඩ කරන්නත් අපිට කම්මැලියි. ඔය අතරෙ අපේ ඇස්පනාපිට අපිට පිං කරගන්න පුලුවන් අවස්ථාව හිඟන්නො විසින් සලසා දීල තියෙනවා. 

අපේ මූර්තිය කොපි කලාය..අපේ චිත්‍ර පල්ලියෙ ඇන්දය කියලා සමහර අය ක්‍රිස්තියානි ආගමේ පල්ලි වලට බැනගෙන යනවා. නමුත් ක්‍රිස්තියානි පල්ලිය කියන එක සමහර දේවල් වලදි අපිට වඩා ඉදිරියෙන් ඉන්නවා. මං දන්න ළමා නිවාස කිහිපයක්ම ක්‍රමානුකූලව ක්‍රිස්තියානි පල්ලි වලින් පාලනය වෙනවා. නමුත් අපේ බෞද්ධ පිංවතුන් ඒ වගේ ළමා නිවාස, අනාථ නිවාස, අඳ ගොලු බිහිරි දරුවන් සිටින ස්ථාන හෝ අසරණ දුප්පත් ජනතාවට සේවය කරන්න සංවිධානය වීමේදී ටිකක් ෆේල් ගතියක් තමයි පෙන්නුම් කරන්නෙ. අද මහමෙව්නාව කියන ලොකු වෙළඳ නාමය යටතේ රට වටා කොන්ක්‍රිට් තට්ටු විශාල ගානක් ඇතිවෙලා තිබෙනවා. මේවා හරහා විශාල ධනයක් හුවමාරු වෙනවා. නමුත් ඔවුන් කොන්ක්‍රිට් වලට වියදම් කරන මුදල් වලට සාපේක්ෂව සමාජ සේවා වලට සල්ලි යොදවනව අඩුයි. 

මීට අවුරුදු හැට හැත්තෑවකට කලිං මාටින් වික්‍රමසිංහ ලියපු පොත්වල කතාවල හිඟන්නො ඉන්නවා. මං කෙටිකතා දෙක තුනකම දැකපු විදියට මාටින් වික්‍රමසිංහටත් තිබුන ලොකු ගැටලුවක් තමයි ඇත්තම හිඟන්නො තෝරා ගන්න එක. ඊට පස්සෙ කාලෙක නන්දසේන රත්නපාල මහත්මයා හිඟන්නන්ගේ රෙදි ගලවලා පොතක් ලිව්වා. නමුත් අපේ මිනිස්සුන්ගේ සෝබනයට හිගන්නන්ට සල්ලි දෙන එක නම් නැවතුනේ නැහැ. 

මම නම් මගේ ප්‍රතිපත්තිය විදියට හිඟන්නෙක් මං ඉස්සරහා යමා මහ පෙළහැර පෑවත් සත පහක් දෙන්නෙ නැහැ.